بازشناسی نقش ایده و کانسپت در فرآیند شناخت و آفرینش در معماری با تکیه بر علل اربعه

اثر معماری محصول فرآیند شناخت و آفرینشی است که خالق اثر به عنوان علت فاعلی، بواسطه جهان بینی خود آن را رقم زده است. این جهان بینی به عنوان پارادایم معمار نقش اساسی در جهت دهی علت غایی یعنی ایده، علت صوری یعنی کانسپت و در نهایت علت مادی یا بنا دارد. اما آنچه که از اهمیت برخوردار است، سلسله مراتب ادراکات و نحوه تبدیل ایده به فرم در چارچوب پارادایم معمار می باشد. پژوهش حاضر همواره در تلاش است با استخراج ماهیت معنایی واژه های ایده وکانسپت(طرح مایه) در پارادایم های غربی ،اسلامی و فلسفی، فرایند شناخت و خلق معماری را در قالب علل اربعه مورد تبیین قرار داده تا بتواند تفاوت های سیر روند آفرینش اثر را در دو پارادایم بومی(اسلامی) و غیر بومی(غربی) مورد مداقه قرار دهد و در این راستا نوع جهت گیری کانسپت از ایده را در نیل به فرم معرفی نماید.