جامعه شناسی سیاسی اسلامی در رویکردی پارادایمیک

رویکرد پارادایمتیک به جامعه شناسی سیاسی منتج از توجه همزمان به مبانی یا چارچوب اصول اعتقادی آن دانش که متناظر به مدیریت جامعه، شرایط و اقتضائات زمانی است؛ می باشد. این امر ما را به این امر رهنمون می سازد که تلقی یکسانی از دانش وجود نداشته و به تناسب مکاتب فکری و شرایط اجتماعی متنوع نظریه ها و دانش های سیاسی متمایزی داشته باشیم. در این مقاله با هدف تبیین پارادایمیک جامعه شناسی سیاسی بر پایه اسلام، تلاش به عمل آمده تا به این پرسش اساسی پاسخ دهد که: جامعه شناسی سیاسی از حیث نظری، معرفتی، روشی و مبانی فکری چه جایگاهی در اندیشه دینی دارد. مقاله با هدف تلاش برای توسعة علوم انسانی اسلامی، به طور عام و تاسیس پارادایم یا الگویی برای جامعه شناسی سیاسی اسلامی به طور خاص، به بررسی مبانی پارادایمی یا پیشفرضهای جامعه شناسی سیاسی اسلامی می‌پردازد. تحلیل متمایز از این مبانی در ابعاد گوناگون از جمله پذیرش منبع نقل مشتمل بر آیات و روایات به مثابه یکی از منابع شناخت در ساحت معرفت شناسی، توجه به تبیین غایی در زندگی اجتماعی, تاکید بر مقوله اختیار در انسان و سنتهای الهی در تحلیل تحولات اجتماعی و طرد مبانی اندیشه سکولار؛ نسبی گرایی معرفتی، ویژگی این پارادایم در مقایسه با دیگر پارادایم های جامعه شناختی است.