مقایسه تطبیقی معماری غربی و اسلامی درنسبت تاثیر پذیری از بحران علم زدگی و دانش کمیت محور

فرآیند خلق در هنر و معماری بدون در نظر گیری «معرفت شناسی» اولیه، با ابهام و خلط مفاهیم همراه خواهد بود. نگرش علم محور و اصالت بخشی بر ذهن انسان در اینکه توانایی شناخت همه چیز را دارد، با متمرکز شدن بر اصالت خود علم نه تنها مسیر جامعه غربی را از شناخت حقیقت منحرف نموده است؛ بلکه با رسوخ بر شناخت شناسی اسلامی در جوامع مسلمانان سیر معرفتی آنها را نیز به سمت کمیت گرایی و علم محوری سوق داده تا حدی که جایگاه دین و وحی به عنوان منبع اصلی معرفت، در اکثر علوم بشری این جوامع تغییر نموده و غایت انگاری خود علوم به جای غایت محوری شناخت حقیقت در حوزه های مختلف دانش و هنر سبب ساز عقیم ماندن تصمیم سازی های اجرایی در این جوامع گشته است. این نوع شناخت شناسی بر معماری به عنوان هنرو دانش فضا سازی نیز بی تاثیر نبود و جایگاه حکمت در فعل معماری را که در گذشته در قلب رساله های فتوت هدفی جز ذکر نداشت را دگرگون ساخته و نگرش «معماری برای معماری» را جایگرین آن نموده است. پژوهش حاضر همواره در تلاش است با روش کیفی و با استناد به تعاریف فیلسوفان غربی و اسلامی در حوزه علم و معرفی ریشه های بحران علم زدگی در غرب، چرایی وچگونگی تاثیر این بحران را با مقایسه تطبیقی دو پارادایم انسان محور غربی و حکمی اسلامی تبیین کرده تا در این روند ادراکی، جابه جایی جایگاه معماری اسلامی از بستر آیین فتوت نامه ها به سوی معماری ذهن گرا را واکاوی نماید و بحران حاصل از علم زدگی در معماری جامعه معاصر غرب که بر شکاف بین وحی و دانش تکیه کرده است؛ را در غایت انگاری عدد و هندسه به جای ابزار انگاری آنها معرفی نماید.