غذا به مثابه کالای راهبردی یا حقی بنیادین (پارادایم های دوگانه در مساله غذا)

امروزه از منظر حقوقی، اگرچه غذا به مثابه حقی بشری مورد اذعان اسناد حقوق بین‌الملل و قوانین داخلی بسیاری از جوامع قرارگرفته است، اما به مانند سایر حق‌های رفاهی در عمل و نظر همچنان مورد مناقشه می‌باشند. خصوصاً با تغییر چهره دولت در سال‌های اخیر و کنار گذاشتن نظریات دولت‌های رفاهی و تمایل دولت‌ها به تنظیم گری و پرهیز از مداخله مستقیم و تاثیر بلامنازع شرکت‌های تجاری فراملیتی در تمام ساحات اجتماعی، همچنین بدبینی دولت‌های درحال‌توسعه از گفتمان‌های حق مدار که همواره این دولت‌ها را به چالش می‌کشاند و هزاران مورد مشابه باعث ایجاد گفتمان‌های موازی در کنار گفتمان حق بر غذا شده است. از جمله این گفتمان‌هایی که دارای عقبه تاریخی است، پارادایم غذا به مثابه کالای راهبری است که غذا را نه به عنوان یک حق بلکه یک کالای دارای ارزش می‌داند. این رویکرد بازار مدار معتقد است، وظیفه دولت‌ها نه تعهد حقوقی به تامین غذای سالم و کافی است بلکه دولت‌ها مکلف به ایجاد بسترهای لازم در جهت توسعه اقتصادی جامعه‌اند که از فواید این توسعه، بهبود وضع امنیت غذایی جامعه خواهد بود.