نقش حق کودک بر آموزش در ایجاد صلح پایدار با تکیه بر نظریه پروفسور هکمن

دو مقوله‌ی ایجاد صلح و همچنین بحث حقوق کودکان و سرمایه‌گذاری روی آنها از دغدغه‌های پررنگ بشر بوده و هستند. دیدگاه‌های کلاسیک در زمینه‌ی ارتباط دو مقوله‌ی فوق، عمدتا معطوف به بحث تاثیر صلح بر روی حقوق کودکان بوده و به نقش حقوق کودکان در ایجاد صلح و به ویژه صلح پایدار کمتر پرداخته شده است. اما اندیشمندان امروزه به این نتیجه رسیده‌اند که با تمرکز صِرف بر اینکه ابتدائا صلح برقرار گردد سپس در جهت ایجاد و اجرای حقوق کودکان گام برداشته شود نه تنها حقوق کودکان به اندازهی مطلوب ایجاد و اجرا نمیگردد بلکه برقراری صلح نیز بسیار دشوار و در سطح صلح پایدار تا حدودی غیرممکن خواهد بود. چرا که آنچه موجب برقراری صلح میگردد پندار و گفتار و کردار انسانها است و پندار و گفتار و کردار انسان‌ها اساسا در سنین کودکی و خصوصا تحت تاثیر آموزش شکل میگیرد. بر این اساس به این پرسش پاسخ خواهیم داد که ایجاد صلح پایدار از طریق تاکید روی حق کودک بر آموزش چگونه ممکن خواهد شد.با هدف پاسخ به این پرسش پس از توضیحات مقدماتی، ابتدا به ارتباط میان توسعه‌ی پایدار و صلح پایدار و سپس برخی از مولفه‌های نظریات دو تن از اندیشمندان حوزه‌ی آموزش، دکتر محسن رنانی و پروفسور جیمز ژوزف هکمن و در نهایت با ملاکی که نظریات ایشان به دست داده‌اند به ارزیابی کلیت سیستم آموزشی کلاسیک پرداختهایم. در آخر از بحث موجود چنین نتیجه گرفته‌ایم که مقوله‌ی آموزش کودکان در ایجاد صلح پایدار بسیار موثر می‌باشد. همچنین قابل ذکر است که نباید فراموش کرد مقصود از آموزش مورد اشاره آموزش صحیح است نه هر آموزشی.