ریخت‌شناسی شاخص‌های متناقضِ صلحِ مبتنی بر رویکرد انسان‌شناختی نمادین در قلمرو هنرهای دراماتیک

هدف این مقاله واکاوی شاخص‌های ضد و نقیض (پارادوکس) صلح و جنگ در قلمرو هنرهای نمایشی ایران و جهان با رویکرد انسان شناختی نمادین است. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که به موازات ستیزه‌های زاییده شرایط سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی انسان در کنش‌ها یا واکنش‌های منتج به صلح، آتش بس یا همسوگرایی نیز آفریده شده است. تمرد یا مقابله در فرآیندهای بشری سرآغاز تضاد و جنگ‌هایی به شمار می‌آید که گاهی نیز کل جهان را در بر گرفته و به همین نسبت اساساً پایان هر نزاع با گونه‌هایی متفاوت و گاهی متناقض از صلح به انجام رسیده است. این مقاله به کنشگری‌هایی توام با پارادوکس‌های گونه گون به عنوان دو روی یک سکه می‌پردازد و با نشانه شناسی صلح در هنرهای نمایشی ایران و جهان به سامان می‌انجامد. کهن الگوها، ادبیات کهن و داستان‌های ملل ایران و جهان، جزو جامعه آماری این پژوهش به شمار می‌آید. نمونه آماری در این مقاله به شکل‌های گوناگون پارادوکس در سه اثر دراماتیک ایران و جهان از جمله: نجات آلسست از مرگ توسط هرکول نوشته اوریپید، نمایشگری مصالحه آسیابان و همسرش در مرگ یزدگرد نوشته بیضایی، تبدیل تراژدی به کمدی در افسانه ایلیا مورمیث با پارادوکس فرزندکشی اساطیری در روسیه اکتفا می‌کند. روش تحقیق در این مقاله توصیفی، تحلیلی مبتنی بر شیوه گردآوری کتابخانه‌ای- اسنادی بوده و تحلیل محتوای کیفی نیز متد تجزیه و تحلیل در این مقاله است.