اقتدار نظامی؛ زیرساخت صلح پایدار و تضمین «حق زندگی»

«حق زندگی» از مهم‌ترین آموزه‌های دینی، و اولین بند از «حقوق بشر» است. این حق در سایه «امنیت» به‌دست می‌آید و «آسایش»، در پرتو «صلح» میسر می‌گردد، «جنگ»، موجب کشته‌شدن انسان‌ها، سلب اصلی‌ترین حقوق انسانی، یعنی «حق زندگی» می‌شود، و «ویرانی»، «آوارگی»، از بین رفتن منافع کوتاه مدت و دراز مدتِ اقتصادی و اجتماعی به بار می‌آورد.در اسلام، و حقوق بین‌الملل، بر مقوله صلح ‌تاکید فراوان شده است و اصولی‌ترین روش عقلا، زندگی در سایه صلح است اما توجه به این نکته مهم است : اگر قدرت نیروهای مسلح و دفاعی وجود نداشته باشد، «تهاجم» یا «تهدید به تهاجم» وجود دارد و دراین صورت، مشکلات «جنگ» و یا «سایه جنگ» وجود خواهد داشت، «ترس از جنگ»، از «جنگ» کشنده‌تر است، روسای بسیاری از کشورها، تنها با «ترس از جنگ» کشور خود را باخته‌اند، و ملت‌شان گرفتار «هرج‌ومرج»، نابودی اقتصادی، تاراج نوامیس و ارزش‌ها شده است، تاریخ از بسیار دور، تا ده‌ها مورد در تاریخ معاصر، یادآور کسانی است که با فریب از دشمنان، خود را «خلع سلاح» کرده‌اند و سپس، مورد «تهاجم» واقع شده‌اند، دارا بودن سلاح و قدرت مسلح، «بازدارنده» از جنگ است، در دوران معاصر، سازمان‌های بین‌المللی، در جنگ‌ها، یا سکوت کرده‌اند و یا طرف تجاوزگر را گرفته‌اند، ضمن ضرورت حضور فعال در این سازمان‌های بین‌المللی، اتکاء به «شعار»های صلح‌طلبانه و باور آن‌‌ها، جز «خسارت محض» نیست، همه‌ی کشورهای صنعتی، دارای هزینه‌های بسیار در زمینه «سلاح» و «نیروهای مسلح» هستند و «ایران عزیز» اگر می‌خواهد در صلح («عدم جنگ») باشد و اقتصادش در سایه امنیت، (از بین رفتن سایه جنگ) رشد یابد، باید به «صلح مسلح» بیندیشد تا بعدا با رسیدن به قدرت برابر در دفاع ، دشمنان به «صلح پایدار» با ایران بیندیشند و از تفکر حمله به ایران ، به ضرورت سازش با ایران تغییر روش دهند.