تاثیر فضاهای باز در ارتقاء کیفیت محیط در طراحی مجتمع مسکونی با تاکید بر زیست مسالمت آمیز

افزایش بی‌ رویه جمعیت شهرنشین در کشور موجب گسترش انبوه مسکونی به عنوان جایگزینی مسکن سازی سنتی در کلان شهرهای کشور شده است و خانه های قدیمی جای خود را به مجتمع های مسکونی و برج ها در کلان شهر ها داده است که باعث ناهنجاری های اجتماعی شده است. این تغییر الگو تغییری مهم در زندگی ساکنین گذارد و آن حذف حیاط خصوصی بود. احساس آرامش خاطر، نشاط و وجود حس سر زندگی یکی از نیاز های روحی انسان و مهم ترین شاخص کیفیت فضاست. هدف از این پژوهش ارتقاء کیفیت محیط در طراحی فضاهای باز مجتمع های مسکونی بزرگ مقیاس شهر تهران است و میزان پاسخگویی آن ها به نیازهای مختلف ساکنین است. در نهایت این شناخت زمینه ساز برنامه ریزی آگاهانه تر در استقرار کاربری ها در فضاهای باز مجتمع های مسکونی تهران و بهره گیری حداکثر از قابلیت های فضای باز در مجتمع ها است. به این منظور پس از بررسی گونه های مختلف کاربری ها و دسته بندی نقش های متنوع آن ها در فضاهای باز مجتمع های مسکونی امروزی، فضاهای باز مجتمع های مسکونی پایتخت ( با بیش از 70 درصد فضای باز ) و کاربری های آن مورد توجه قرار می گیرند.نتایج تحقیق نشان می دهد که قابلیت های فضاهای باز مجتمع های مسکونی در سطوح مختلف توسط برنامه ریزان، طراحان و همچنین ساکنین مجتمع های مسکونی شهر تهران مورد بی توجهی قرار گرفته و همچنین ناهنجاری هایی که در برخورد تعاملات مسالمت آمیز افراد در مجتمع های مسکونی انجام میگیرد نادیده گرفته شده است.در این مجتمع ها تنها قابلیت فضای باز در بخش کاربری های عمومی مشاع ساکنین مورد توجه بوده و نقش این فضاها در کاربری های اختصاصی خانواده و کاربری های عمومی _ شهری مغفول مانده است، در این بخش، توجه به فعالیت های تفریحی، ورزشی و بعضا اقتصادی و ایجاد بررسی نشاط و تقویت روحیه افراد در تاکید بر زیست مسالمت آمیز در فضای باز و همچنین در طراحی مجتمع های مسکونی بیشترین سهم را به خود اختصاص داده و کاربری های فرهنگی _ آموزشی از اهمیت کمتری برخور دارند.