فلسفه ی میان‌فرهنگی و آموزه‌های آن برای گسترش تفکر صلح

آرزوی دست‌یابی به صلح و آرامش و تلاش‌ها برای تحقق آن به‌ انحاء مختلف از گذشته‌ی دور تاکنون وجود داشته است. طرح های مختلفی نیز در همین راستا ارائه شده است اما این تلاش‌ها و طرح‌ها موفقیت چندانی نداشته است و ستیزه‌گری و خشونت همچنان به عنوان یک مساله مهم باقی است. جنگ و صلح، ریشه های مختلف و ابعاد گوناگونی دارند؛ قطعاً تلاش ها برای مهار یا حذف جنگ و ایجاد صلح نیز باید از راه های مختلف و با ابزارهای مختلف باشد. نیز یک سخن مهم و راهبردی در خصوص صلح وجود دارد و آن این است که «صلح را باید از اذهان آدمیان آغاز کرد؛ چون جنگ از اذهان آدم ها برمی خیزد». پس علی القاعده باید به دنبال راه یا ابزاری موثر برای تغییر در اذهان گشت. فرض این پژوهش بر آن است که با توجه به ویژگی هایی که فلسفه و مشخصاً فلسفه ی میان فرهنگی دارد، این تفکر فلسفی می تواند ابزار مهمی برای توسعه تفکر صلح آمیز باشد. این پژوهش با روش تحلیل تاملی انجام شده است؛ در چارچوب این روش، ابتدا با نگاهی تحلیلی، به بیان رابطه ی فلسفه و صلح پرداخته شده و در ادامه به معرفی یکی از اندیشههای جدید در حوزهی تفکر فلسفی یعنی«فلسفه ی میان فرهنگی» و بیان آموزه های پرداخته شده است. در پایان، چنین نتیجه گرفته ایم که فلسفه ابزار مناسبی برای صلح پژوهی و صلح جویی است و فلسفه میان فرهنگی ظرفیت آن را دارد که به گسترش مفاهمه و تفکر صلح آمیز کمک نماید.