تاثیر تحقیق و توسعه و نوآوری فناورانه بر ارزش افزوده بخش صنعت کشور ایران

افزایش سرمایه گذاری و استفاده گسترده از عوامل سنتی تولید (نیروی کار و سرمایه فیزیکی) به تنهایی برای دستیابی به توسععهصنعتی و تدوام آن کافی نیست، بلکه باید سرمایه انسانی و توسعه تکنولوژی در بخش صنعت نیز مورد توجه قرار گیرد. به عبارتدیگر تدوین استراتژی توسعه تکنولوژی، برای دستیابی به توسعه صنعتی و تداوم آن اجتناب ناپذیر است؛ زیرا تنها با توسعه وبهبود تکنولوژی میتوان سطح کمی و کیفی محصولات صنعتی و قابلیت رقابت آنها در داخل و خارج کشور را ارتقاء داد و بهتولیدات جدید بر اساس نیازهای جامعه و گسترش زمینه های شغلی جدید مبادرت کرد و قادر به حفظ وضع مطلوب برای صنایعباشد. لذا در این مطالعه با استفاده از الگو خود توضیح با وقفه های گسترده (ardl) به بررسی اثرات کوتاه مدت و بلندمدت بین متغیرهای نوآوری های فناورانه، تحقیق و توسعه و سرمایه گذاری مستقیم خارجی و ارزش افزوده بخش صنعت در سال های1999-2016 در کشور ایران پرداخته شده است. با توجه به نتایج بدست آمده در کوتاه مدت اثر این متغیرها بر ارزش افزودهبخش صنعت معنادار بدست نیامد. ولی در بلندمدت تاثیر تمامی متغیرهای بر ارزش افزوده بخش صنعت معنادار و مثبت است وبیشترین تاثیر را نیز نوآوری فناورانه دارد. لذا این مهم نشان دهنده این است که دولت باید سیاست های اتخاذ نماید که توجه هرچه بیشتر به این دو متغیر در دستور کار تمام واحدهای صنعتی دولتی و خصوصی کشور قرار گیرد. چون با بکارگیری اختراعات،ابداعات و تحقیق و توسعه قطعا ارزش افزوده بخش صنعت افزایش یافته و به تبع آن کشور با رشد و توسعه اقتصادی روبروخواهد.