اهمیتِ «پروژه» داشتن در ترجمۀ آثار فلسفی

پیش‌تر در پایانِ مقاله‌ای پیشنهاد کرده‌ام که در غیاب برنامه‌ریزی جامع برای ترجمۀ متون فلسفی (در پژوهشگاه‌های عریض و طویل و دیگر نهادهای منتفع از بودجۀ عمومی)، ناشران صاحب‌امکانات با همکاری مترجمان باصلاحیت برنامه‌های خُرد خود را تدارک کنند و پیش ببرند تا کم‌کم جاهای خالی برنامۀ کلانِ مورد نظر پر شود. اکنون می‌خواهم بر اهمیت «پروژه» داشتن خودِ مترجمان آثار فلسفی تاکید کنم و تاثیر آن را نه‌فقط در پرکردن بخش‌هایی از آن برنامه‌های خرد و کلان بلکه در کیفیت ترجمۀ آن مترجمان نشان دهم. اگر بپذیریم که در ترجمۀ آثار کلاسیک و مهم فلسفی یکدستی در اصطلاح‌گزینی اصلی است که مترجم باید رعایت کند، پروژه داشتن در ترجمه و تمرکز سنجیده بر آثار یک فیلسوف یا یک حوزه عامل بسیار موثری است که مترجم را به سمت رعایت این اصل می‌کشاند و، در مورد مترجمی که پروژه‌اش ترجمۀ آثار فیلسوف واحدی است، باعث می‌شود حتی در ترجمۀ واژه‌های غیرتخصصی نیز تا جایی که ممکن است اصل یکدستی را رعایت کند تا بتواند نثر منسجم و یکدستی برای آن فیلسوف در زبان فارسی بیافریند.