دریدا و ساخت‌گشایی ترجمه

ژاک دریدا بر مبنای فلسفۀ ساخت‌گشایی معتقد است ترجمۀ واحد و منطبق بر متن اصلی امری غیرممکن است چراکه انتقال معنای واحد از متن اصلی غیرممکن است و در هیچ متنی معنای واحدی وجود ندارد. مفهومِ «بازی آزاد نشانه‌ها» حاکی از آن است که ترجمه گونه‌ای از خوانش است که نیاز به تکرار دارد زیرا هر خوانشی از متن دالّی برای خوانش‌های متفاوت دیگر است و این دالّ‌ها در یک بازی بی‌پایان با سایر دالّ‌ها و نشانه‌ها خوانش‌های تازه و ترجمه‌های جدید می‌آفرینند. بر این اساس، باور به ترجمه‌پذیری یا ترجمه‌ناپذیریِ مطلق اشتباه است؛ متنِ ترجمه‌شده نه می‌تواند به طور کلی منتقل‌کنندۀ عینی معنای متن اصلی باشد و نه به کلی با آن متن بیگانه است بلکه ترجمة مناسب همواره در حال آمدن و محقق شدن و فرایندی پیوسته پویا و زایا است.به اعتقاد دریدا، ترجمه فرایندی تفسیری است که یک تفسیر از میان تفسیرهای ممکن را بر زبان مقصد حکاکی می‌کند. در نتیجه، معنا پیوسته به تعویق می‌افتد و هرگز معنای نهایی متن محقق نمی‌شود و بازی بی‌پایان نشانه‌ها برای ایجاد معنای جدید ادامه می‌یابد.از منظر دریدا، جست‌وجوی ترجمۀ واحد امری متناقض است چراکه اگر متن چندمعنایی باشد، ترجمۀ کامل ممکن نیست و اگر متن واحد باشد، تکرار آن در ترجمه نیز ممکن نخواهد بود. وظیفۀ مترجم اجازه دادن به بازی نشانه‌ها، گستردن مرزهای معنا و باز کردن دریچه‌های تازه‌ای به روی تفاوت است زیرا متن یک نوشتة تام و کامل نیست بلکه شبکه‌ای است که بر اساس تفاوت ساخته شده است.این مقاله به بررسی ترجمه از منظر فلسفۀ ساخت‌گشایی و دیدگاه‎های دریدا در این باره می‌پردازد.