واقع‌گرایی در مطالعات تمدن نوین اسلامی

تمدن نوین اسلامی بر الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت و این نیز بر علوم انسانی اسلامی وابسته است. علوم انسانی اسلامی نیز بر نوع رویکردی که نسبت به آن داریم وابسته است. در مورد علوم انسانی اسلامی، و به تبع آن در مورد الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت و تمدن نوین اسلامی، می‌توان دو رویکرد عمده را ازیکدیگر تشخیص داد: رویکرد غیرواقع‌گرایانه و رویکرد واقع‌گرایانه. رویکردهای غیرواقع‌گرایانه عمدتاً رویکردهایی قراردادگرایانه‌اند، به واقع و شناخت واقع باور ندارند، و در شناخت آن سه به جای اینکه به واقع و مبانی واقع‌گرایانه نظر داشته باشند به تعریف، قرارداد و دیکته(de dicto)ای که اشخاص و مکاتباز آن‌ها به دست می‌دهند نظر دارند. رویکردهای واقع‌گرایانه به واقع و شناخت واقع باور دارند و، در شناخت آن سه، به جای اینکه به تعریف، قرارداد و دیکته اشخاص و مکاتب نظر داشته باشند آن‌ها را بر محور واقع، مبانی واقع‌گرایانه و بنا به واقع(de facto)ای که باید داشته باشند مورد بحث قرار می‌دهند. ظاهرگرایی متقدمین و قراردادگرایی متاخرین(که تقریباً کلّ فلسفه‌ها و فلسفه‌علم‌های معاصر غربی را تشکیل می‌دهند) رویکردهایی غیرواقع‌گرایانه؛ و واقع‌گرایی متقدمین و واقع‌گرایی تقریبی(که در ذات‌گرایی و واقع‌گرایی چهل سال اخیر غربی، که عمدتاًدر ایران ناشناخته است، تبلور یافته است) رویکردهایی واقع‌گرایانه‌اند. بازسازی واقع‌گرایی متقدمین و واقع‌گرایی تقریبی، بر محور واقع‌گرایی قوی فلسفه اسلامی، مرا به واقع‌گرایی قوی جدیدی رهنمون شده است. بر اساس همین واقع‌گرایی قوی جدید، به نظر می‌رسد که آن سه به یکدیگر وابسته‌اند و توضیح آن سه نیازمند «نظریه واحد»ی است که بتواند از آن سه توضیح‌های واقع‌بینانه‌ای به دست دهد. مقاله حاضر به دنبال همین رویکرد جدید است.

Realism in the study of modern Islamic civilization

The new Islamic civilization is based on the Iranian Islamic model of progress and this also depends on the Islamic humanities. Islamic humanities also depend on the type of approach we have towards it. In the case of Islamic humanities, and consequently in the case of the Iranian Islamic model of new Islamic progress and civilization, two main approaches can be distinguished: the unrealistic approach and the realistic approach. Unrealistic approaches are mainly contractualist approaches, they do not believe in reality and cognition of reality, and in recognizing the three, instead of looking at reality and realistic principles, they comment on the definition, contract and de dicto that individuals and correspondents are granted. Realist approaches believe in reality and cognition of reality, and in recognizing the three, instead of looking at the definition, contract, and dictation of individuals and schools, they place them on the axis of reality, the realist, and de facto foundations that should They are discussing. The orthodoxy of the earlier ones and the contractualism of the later ones (which make up almost all the philosophies and philosophies of the contemporary Western sciences) are unrealistic approaches; And the realism of the ancients and the approximate realism (which is crystallized in the essentialism and realism of the last forty years in the West, which is largely unknown in Iran) are realistic approaches. Reconstruction of the earlier realism and approximate realism, based on the strong realism of Islamic philosophy, has led me to a new strong realism. Based on this strong new realism, the three seem to be interdependent, and their explanation requires a &single theory& that can provide realistic explanations of the three. The present article follows this new approach.