ملاحظات تمدنی در گفتمان پساانقلاب درباره زن: تاملی آسیب شناسانه

انقلاب اسلامی در موضوع زن، به‌مثابه رویکردی تمدنی ظاهر شد و توانست با پاسخ به چالش‌های برآمده از سنّت و مدرنیته در این زمینه، الگویی خاص خود را پیشنهاد دهد. این الگو از سویی در مطالعات نظری حوزه زنان و از سویی در تجربه زیسته زنان بسیاری در ایران و سایر نقاط جهان، کلیشه‌ها و پیش‌فرض‌های غالب را به چالش کشید. بااین‌حال به نظر می‌رسد امروزه اوصاف وحدت‌آفرین، معناگرا و توحیدی آن به حد کافی موردتوجه نیست و این غفلت گاه در گفتمان‌های منتسب به انقلاب اسلامی نیز مشاهده می‌شود. نوشتار حاضر به آسیب‌شناسی این گفتمان‌ها در رابطه با سه ویژگی گسست حیات، دیگرآیینی و ظاهرگرایی و اثرات منفی آن‌ها بر وجه تمدنی انقلاب اسلامی می‌پردازد.

Civilizational Considerations in Post-Revolutionary Discourse on Women: A Pathological Reflection

The Islamic Revolution emerged as a civilized approach to the issue of women and was able to offer its own model by responding to the challenges posed by tradition and modernity in this field. This model challenged the prevailing stereotypes and assumptions in the theoretical studies of women and in the lived experience of many women in Iran and other parts of the world. However, it seems that today its unifying, semantic and monotheistic descriptions are not granted enough attention and this negligence is sometimes seen in the discourses attributed to the Islamic Revolution. The present article deals with the pathology of these discourses in relation to the three characteristics of the rupture of life, other religiosity and superficiality and their negative effects on the civilized aspect of the Islamic Revolution.