سیاست‌های فضایی شهری و وضعیت محله‌های فرودست (اتنوگرافی نهادی محله‌های آقازمان، قطارچیان، جورآباد و کورآباد شهر سنندج)

مطالعه محلات فرودست شهری سنندج به‌مثابه بخشی از فضا‌های شهری می‌باشند که در طی یک فرایند تولید و تفکیک فضایی به شکل ویژه‌ای برساخت یافته‌اند. به‌طور کلی، آنچه مشخصاً مفروضه این پژوهش را تشکیل می‌دهد، تولید فضای اجتماعی از طریق سیاست‌های فضایی ناکارآمد شهری است که کم‌وبیش حق به‌ شهرِ شهروندان را با چالش مواجه نموده است. برای گردآوی داده ها از روش اتنوگرافی نهادی استفاده شده ‌است، بر این اساس، با ٣٦ نفر از ساکنان محله‌های مورد پژوهش شهر سنندج مصاحبه شده است و سعی بر آن بوده که تم‌ها و مقولات بنیادی‌‌ای در پیوند با سیاست‌های فضایی و حق به شهر استخراج گردند. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که نمودهای فضایی سیاست‌گذاری‌ شهری از جمله عدم سیالیت‌ فضایی، عدم مرکزیت فضایی‌، نبود خودگردانی فضایی و.. حق به شهر شهروندان را ضایع نموده و عدالت فضایی را با مسئله مواجه می‌نمایند. این نابرابری‌های فضایی و تداوم پایمال‌شدن حق به شهر شهروندان و کاربران فضاهای محلات طرد‌شده ضرورت بازنگری در سیاست‌های مزبور و ارائه‌ی سیاست‌های جایگزین را ایجاب می‌کند. سیاست‌هایی که با اتکا به حق به شهر شهروندان و حق سکونت‌گاه آنان، از تقلیل کلیت و یکپارچگی شهری به ماکت و فضایی انتزاعی برای کنترل و ابژه‌سازی شهروندان جلوگیری نماید و فرایند تولید فضای شهری در راستای تحقق عدالت فضایی را در پیش گیرد.

Urban Spatial Policies and the Right to the City: Institutional Ethnography of subalterns Urban Neighborhoods(Case study: Old neighborhoods of Aghazman, Qatarchian, Jurabad and Korabad in Sanandaj)

The study of the urban suburbs of Sanandaj as part of urban spaces that have been specially constructed during a process of production and spatial separation. In general, what specifically constitutes the premise of this study is the production of social space through inefficient urban spatial policies that have more or less challenged citizens' right to a city. Institutional ethnography method has been used to collect data. Accordingly, 5 residents of the studied neighborhoods of Sanandaj have been interviewed and an attempt has been made to extract fundamental themes and categories in relation to spatial policies and the right to the city. The results of the research show that the spatial manifestations of urban policymaking, including lack of spatial fluidity, lack of spatial centrality, lack of spatial selfgovernment, etc., deprive citizens of their right to the city and pose a problem for spatial justice. These spatial inequalities and the continuing violation of the right to the city of citizens and users of spaces in excluded neighborhoods necessitate a review of these policies and the introduction of alternative policies. Policies that, by relying on the right of citizens to the city and their right of residence, prevent the reduction of totality and urban integration to a model and abstract space for control and objectification of citizens and the process of urban space production in order to achieve spatial justice.