کاوشی در تاریخ فرهنگی تغذیه در ایران(واکاوی فرهنگی ارتباط سبک زندگی و بحران آب)

بیش از نود درصد از منابع آب کشور در بخش کشاورزی به مصرف می‎رسد. این در حالی است که محصولات زراعی تولیدی عمدتاً مصرف داخلی دارند. این‎گونه به نظر می‎رسد روی دیگر بحران آب حاصل شده از کشاورزی در ایران، تقاضا و رژیم‎غذایی مصرف‏ کنندگان است. رژیم‎غذایی شهروندان اکنون به سرعت در حال چرب، پُرپیمان و کالریک شدن است و از این جهت تغذیه به شکلی غیرمستقیم حجم بالایی از منابع آبی را به خود اختصاص می‏دهد. با اشراف بر بحرانی شدن وضعیت آب کشور در نیم قرن اخیر، ما در این پژوهش در پی پاسخگویی به این پرسش‏ ایم که چه عادات غذایی و سبکی از زندگی‏ در تاریخ ایران، مانع از خشکی کشور و دست‎اندازی به نظم طبیعی می‎گشته است؟ برای پاسخگویی به این پرسش، ضمن بررسی کتب و سفرنامه‏های تاریخی، از خلال مصاحبه‎های کیفی با سالمندان و عشایر، صحت این نوشته‏ها مورد واکاوی و مداقه قرار گرفته است. نتایج این تحقیق نشان می‏دهد که سازگاری ایرانیان با طبیعت، مرهون عواملی چون جمعیت 10 میلیونی و کمتر، تحرک و پویایی شدید جمعیتی، رژیم غذایی منطقه‏ای، کم‏تنوع و محدود، استقامت بالا و تقدیرگرایی است. بدیهی است که ادامه حیات پایدار در ایران، منوط به ترویج رژیم‎های غذایی سازگار با اقلیم خشک کشور می‎باشد.

A Historical Investigation of the Eating Habits in Iran

Over 90 percent of Iran’s water resources is used in agriculture, and this is despite the fact that the crops are mainly for domestic consumption. It seems that the other side of the water crisis caused by agriculture in Iran involves the demands and eating habits of the consumers. The diets are now becoming increasingly fatty, substantial and highcalorie, and, thus, a great amount of water usage depends indirectly on eating habits. Given the country’s water crisis in the last half century, this study seeks to answer the following question: what eating habits and lifestyles in the Iranian history prevented drought, and disrupting the balance of nature? To answer this question, historical books and travel writings were examined, and their validity was analyzed and investigated through indepth interviews with elders and nomads. The results of this study suggest that the historical adaptability of the Iranians to nature was owing to factors such as a population of 10 million or less, high population mobility, regional, limited, undiverse diets, high endurance and fatalistic beliefs. For many reasons, the change in the dominant eating habits of the country has led to a greater vulnerability of the country’s environment.