ریشه شناسی چند واژه در گویش بوشهری

گویش بوشهری یکی از گویش ‌های ایرانی نو و از گروه گویش ‌های جنوب غربی ایران است و به همراه گویش‌های بردستانی، تنگستانی، دشتستانی و دشتی گروه گویش‌های بوشهری را تشکیل می‌دهد. این گویش همانندی‌های بسیاری با گویش‌های رایج در استان فارس و گویش های لری رایج در بویراحمد و ممسنی دارد. هدف این مقاله، بررسی ریشه‌شناسی چند واژه از واژه های رو به فراموشی گویش بوشهری است. بسیاری از واژه‌های اصیل این گویش جای خود را به لغات زبان فارسی داده‌اند و احتمالاً به بوتة فراموشی سپرده شده‌اند. روش تحقیق به کار رفته در این پژوهش، تلفیقی است از روش‌های میدانی و توصیفی و تحلیلی که با بهره‌مندی از امکاناتی چون ضبط صوت، پرسشنامه، انجام مصاحبه و منابع معتبر و دست اول در زمینة زبان‌های ایرانی صورت گرفته ‌است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که گویش بوشهری با دیگر زبان‌ها و گویش‌های ایرانی نو در دوره‌های تاریخی باستان میانه و نو پیوستگی دارد و واژه‌های این گویش، از نظر تاریخی دچار دگرگونی‌های آوایی، واجی و معنایی شده‌اند. تعدادی از این واژه‌ها برابر فارسی میانه ندارند و مستقیماً از دوره باستان به گویش وارد شده‌اند که بیانگر محافظه‌کاربودن این گویش است. برخی از این واژه‌ها از نظر ساخت‌واژه و معنایی نیز دگرگون شده‌اند.