واژه بست در گویش کُندازینی

هدف از نگارش این مقاله بررسی و توصیف واژه‌ بست‌های گویش کُندازینی است. کُندازی روستایی است کوهستانی و کهن که در دهستان اَبرَج و در بخش دُرودزَن شهرستان مرودشت قرار دارد. گویش کندازینی یکی از گویش‌ های بازمانده از زبان فارسی میانه و گویشی از شاخه غربی-جنوبی زبان‌ های ایرانی نو است که با گویش ‌های دشتکی، امامزاده اسماعیلی، کوهمَره‌ ای/ کُهمَره‌ ای، اردکانی، خلاءری، قَلاتی، لارستانی، دَوانی و دشتی و پاره ای دیگر از گویش‌هایی شباهت و همانندی‌ هایی دارد که دارای ساخت کنایی هستند. در این پژوهش، نخست هفت آزمون از آزمون‌ های زوئیکی و پولوم (1983) که شقاقی (1374) برای بررسی و طبقه‌بندی تکواژهای وابسته در زبان فارسی اقتباس کرده است، در گویش کندازینی به کار گرفته می‌شوند. سپس انواع واژه ‌بست در گویش کندازینی مشخص و هر واژه‌ بست در چند جمله نمونه، آورده می‌شود. همچنین، هر جمله، جداگانه آوانگاری و تحلیل و در صورت نیاز، توضیحاتی برای تغییرات و دگرگونی آوایی و دیگر فرایندهای واژ-واجی در سطح واژه و جمله ارائه می‌شود. شیوة پژوهش در بررسی و مطالعة این گویش، میدانی و کتابخانه ای است. بر اساس مطالعة صورت‌گرفته، واژه‌بست‌های این گویش عبارتند از ضمیرهای پیوستة شخصی، فعل‌ های پی بستی، نشانة مفعولی صریح، نشانة معرفه، نشانة نکره، نشانة اضافه، نشانة متمم‌ ساز، نشانة هم‌پایگی، صورت مخفف قید افزایشی هم، نشانة تاکیدی. ضمیرهای پیوسته واژه‌ بست های فاعلی نقش مطابقه را در جمله ایفا می‌ کنند. داده‌ های زبانی این گویش می‌تواند پرتویی بر دانش ایران‌شناسی، شناخت و مطالعه زبان ‌های ایرانی و پژوهش‌ های رده‌ شناسی باشد. در این پژوهش، 16 نفر گویشور مرد و 4 گویشور زن در گروه ‌های سنی 30 تا 80 ساله از افراد بی سواد، کم‌ سواد و باسواد در گردآوری پیکرة زبانی همکاری داشته‌اند.