خوانش بوم‌ گرایانۀ سروده‌های شیرکو بی ‌کَس

نقد بوم‌ گرایی رابطۀ انسان را با محیط زیست در آیینۀ ادبیات، واکاوی می‌کند. منتقدان بوم‌گرا آثاری را نقد می‌کنند که مسائل محیط‌ زیستی در آن ها برجسته باشد. برجسته نشان دادن مسائل محیط‌ زیستی جدا از التذاذ ادبی، بر نگرش خوانندگان هم تاثیر عمیقی می‌گذارد. پژوهش حاضر بر آن است با رویکرد بوم‌گرایانه و با استفاده از تکنیک تحلیل محتوا به بررسی سروده‌های شیرکو بی‌کس، شاعر معاصر کُرد بپردازد و میزان گرایش شاعر به طبیعت و تاثیر و تاثرات محیط‌زیست و عواطف شاعر بر همدیگر را نمایان سازد. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که شاعر به محیط اطراف خود و طبیعت واکنش‌هایی متفاوت داشته است. بی ‌کس، همپای مسائل انسانی به مسائل محیط زیستی هم توجه نشان داده است؛ طرفداری از محیط زیست و حتی نقد رفتار تبعیض‌آمیز طرفداران محیط زیست به وفور در اشعارش دیده می‌شود. وی زیست کرۀ زمین و همۀ زیستمندان آن از جمله انسان را یک کل به حساب آورده و این خود همان دید بوم‌شناسی ژرف است که در مقوله‌های عدالت زیست ‌محیطی و اکوفمنیسم آثار وی برجسته‌تر شده است. بی‌کس همچنان برای برجسته نمودن مسائل انسانی از مظاهر طبیعت و محیط زیست اطراف خود در به کار بردن نمادها و استعارات بدیع به خوبی بهره برده است.