«اَبَرانسان» در بینش شعری فروغ فرخزاد و ژیلا حسینی: در رهیافت «زن دیونیزوسی» نیچه ای

فروغ فرخزاد (1313-1345) و ژیلا حسینی (1343-1375) اگرچه به دو زبان متفاوت فارسی و کُردی و نیز در فضای فرهنگی و دوره های تاریخی متفاوت شعر سروده اند، هر دو از زنان هنرمند روشن فکر معاصر ایرانی به شمار می آیند که شعرشان در بستری تراژیک و غیرتئوریک، هماوا با گفتمان پسافمینیسم، در پی پذیرش «کلیت انسانی» و «گذار فمینیستی» از فمینیسم منفی به مثبت، و سرانجام با «گذاری نیهیلیستی»، به دقیقۀ «آفرینش» ابرانسانی می رسد که معادل «خواست قدرتِ» «زن دیونیزوسی» نیچه ای است و در نبرد با جزمیت های دوآلیسمی فرهنگ سنتی مردسالار و افراط‌گرایی های فمینیسم مدرن، که هردو ناقض کلیت انسانی اند، روی می نماید. این مقاله به روشی تحلیلی توصیفی به بازتاب «بینش تراژیک» این دو شاعر در کیفیت رویکرد آن دو به «متافیزیک» در انواع  «بیان عصیان آمیز»، و مفهوم پایانیِ  «عشق به سرنوشت» می پردازد و به این نتیجه می رسد که  با وجود تفاوت هایی نسبی و گاه معنادار، که ژیلا را به مثابۀ شاعر متاخّر از اصطلاحاً: «اضطراب تاثیر» از فروغ، به مثابۀ شاعر متقدّم می رهاند، آن ها را در نبرد با فجایع و مصائب زندگی بر بنیاد «دگردیسی جان» نیچه ای، به ویژه در بینشی طغیان گر و بیانی غرّش گون، و توجیه زیباشناختی و تصدیق خرسندانۀ تمامیت زندگی، همراه و هماوا می کند و بدین ترتیب از این زنان، ابرانسان آفرینش گر می سازد.

Superman in Forough Farrokhzad and Jila Hosseini’s Poetic Vision in Terms of Nietzsche’s Concept of Dionysian Woman

Forough Farrokhzad (19351967) and Jila Hosseini (19651997) wrote poetry in two languages – Persian and Kurdish – and lived in different cultural contexts and historical periods. However, both are considered contemporary Iranian female intellectuals whose poetry in line with the postfeminist discourse, following the acceptance of “human totality,” and in parallel with a kind of “feminist transition” moves from negative to positive feminism in a tragic and nontheoretical context; Passing the “nihilistic transition” it finally reaches the moment of the superman “creation” that is the same as Nietzsche’s “will to power” in “Dionysian woman,” against the dualistic dogmas of “traditional patriarchal culture” and the extremism of “modern feminism” both violating the human totality. The present study adopted an analyticaldescriptive method to explore the “tragic insight” of these two poets in the way they encounter “metaphysics” in their rebellious attitudes, as well as the final concept of “love of destiny,” which distinguishes Jila as a late poet of the socalled “influence anxiety” from Forough as an earlier poet. Their struggle against the catastrophes and sufferings of life following Nietzsche’s “metamorphosis” and, more specifically, an aesthetic justification and gratifying affirmation of the totality of life makes these women the creative superman.