رویکرد عارفان مکتب عرفانی زاگرس به عشق انسانی

عرفان، از جمله مباحث پر چالش در جهان اسلام است که رویکردهای مختلفش به سلوک و تعامل با اجتماع از سدۀ دوم هجری تاکنون، طبقه‌بندی آن را به نحله‌های گوناگون موجب شده است که مجموع آن نحله‌ها را در دو مکتب «خراسان »و «عراق » جمع کرده‌اند. این دو مکتب با وجود اشتراک در بنیادها، تفاوت‌هایی روساختی و روشی با هم دارند که طرفداران هر مکتب در رسالات خود، آنها را شرح داده‌اند. اما با درنگ بر جریان عرفان در مناطق زاگرس، می‌توان جریانی متفاوت‌تر را از دو مکتب فوق بازشناخت که دارای ویژگی‌های منحصر به خود است. رویکرد متفاوت عارفان مکتب عرفانی زاگرس به مقولۀ عشق انسانی، یکی از شاخصه‌های ممیز آن از مکاتب پیشگفته به شمار می‌رود که این مقاله با تکیه بر دیوان سه شاعر عارف (محوی، ملای جزیری و مولوی کرد) به شیوۀ توصیفی تحلیلی به بیان آن می‌پردازد. نتایج به دست آمده نشان می‌دهد که عارفان مکتب عرفانی زاگرس، عشق انسانی را در تضاد با عشق آسمانی نمی‌بینند.