بەراییەک بۆ ناسینی شێوازی شێعری موکریانی

شێوازی شێعری موکریان، لە ئەنجامی چالاک ‌کردنی هەندێک زەرفییەتی زمانی و ئەدەبی گووراوە کە لە زەمانی حاجی قادری کۆیی یەوە لە ناو ئەدەبی کوردیدا بە دیالێکتی کرمانجی ناوەڕاست خۆی حەشار دابوو. هەندێک لە تایبەتمەندییەکانی ئەم شێوازە شێعرییە بریتین لە: دوور بوونەوە لەو زمانە مەدرەسییەی شاعیرانی قوتابخانەی بابان کەڵکیان لێ وەرگرتووە، «بە بەردەنگ دانانی خەڵک» کە وەکوو تەمهیدێکی شێوازناسانە زەمینەی کەلام بۆ دەکارکردنی زمانێکی خۆماڵی، لەبار دەکا، گواستنەوەی راوێژی قسەکردن و ئاخاوتنی رۆژانە و کەڵک وەرگرتن لە زەرفییەتی شاعیرانەی قسەکردنی رۆژانە، کەڵک وەرگرتن لە زەرفییەتەکانی ئەدەبی فۆلکلۆری کوردی، پێکهێنانی سەنتێزێک لە شێوازەکانی پێشووی شێعری کوردی.

Towards an Understanding of Mukriyani Style of Poetry

Mukriyani style of poetry has developed from a process of activating a number of linguistic and literary potentials that, since the time of Haji Qadir Koyi, have remained hidden in Kurdish literature–in Central Kurmanci dialect. Among the characteristic features of this poetic style are, divergence from the formal and learned language used by the Baban school of poetry; “addressing people” as a stylistic strategy for preparing the ground for the application of a less formal language; use of everyday speech and building on the literary potentials of everyday language; activating the literary potentials of Kurdish folklore; and synthesizing previous styles of Kurdish poetry.