بررسی و نقد دیدگاه مفسرین دربارۀ آیۀ 89 سوره صافات

در قصص انبیا(ع) به مباحثی اشاره شده که شبهه ایجاد می‌کند و ظاهرا برداشتهای گوناگون و بعضا غیرمعقولی از آنها می‌شود که با عصمت آن بزرگواران مغایر است. یقینا ساحت مقدس معصومین(ع) اعم از پیامبران و امامان از بسیاری تهمتها و توهین‌ها که در طول زمان به آنها نسبت داده شده مبراست. حضرت ابراهیم(ع) پیامبری اولوالعزم و دارای مقام امامت می باشد؛ ولی قرآن کریم در عبارت «اِنىّ‏ سَقِیم» (صافات/ 89) به گونه‌ای درباره‌ی برخورد آن حضرت با نمرودیان صحبت کرده که در نگاه اول شائبه‌ی دروغگویی آن بزرگوار به ذهن متبادر می‌شود و همین امر باعث ارائه‌ی تفسیرهای غیر واقع و خلاف حقیقت شده است. این مقاله با هدف بررسی آیه‌ی مذکور و نیل به تفسیر صحیح به روش تحلیلی توصیفی سامان یافته و به این نتیجه رسیده است که: الف) اتهام دروغگویی به حضرت ابراهیم(ع) براساس روایتی از ابوهریره مطرح شده که به دو دلیل مردود است: اول اینکه عصمت لازمه‌ی پیامبری است، لذا با دروغگویی منافات دارد. ثانیا ابوهریره در نقل روایت منفرد است و اغلب علمای رجال او را جرح کرده‌اند. ب) اگر سقیم را به معنی مریضی جسمانی بگیریم حضرت ابراهیم(ع) واقعا بیمار بود. این دیدگاه از مابقی به واقعیت نزدیکتر است. زیرا با ظاهر آیه مغایر نیست. و اگر به معنی پریشان‌حالی بگیریم که در ادبیات گذشته بوده است نیز صحیح است. نتیجه نهایی این است که این جواب نه دروغ و نه حتی توریه بوده است؛ نه ایشان از مریضی فعلی و نه آینده خود خبر داده‌اند؛ بلکه بیان احوال روحی خود از کفر آنان بوده است.