«بررسی تطبیقی معناشناسی وجه‌الله در قرآن کریم از منظر آیت الله جوادی آملی و فخر رازی»

اصطلاح «وجه» در قرآن کریم در لایه‌های متعددی از معنا بکار رفته است که در بالاترین لایة آن به «الله» اسناد داده شده است. درک صحیح از معنای «وجه‌الله»، نقش بسزایی در ایجاد اعتقاد توحیدی صحیح نسبت به خداوند داشته و جهل نسبت به فهم آن باعث خطای در اعتقاد و عمل خواهد شد. برخی از مفسّران با تکیه بر ظواهر آیات، تفسیر مادّی از وجه‌الله داشته‌اند. گروهى نیز در تفسیر اینگونه آیات توقف و گروه دیگر آن را به معانی مختلفی تاویل برده‌اند. این مقاله به بررسی تطبیقی معناشناسی وجه‌الله از منظر آیت الله جوادی آملی و فخر رازی با روش توصیفی تحلیلی می‌پردازد. از دیدگاه فخررازی چون در عرف، وجه هر چیزی به ذات و حقیقت آن شیء اطلاق می‌گردد پس وجه خداوند همان ذات اوست؛ لکن از منظر آیت الله جوادی، ذات خداوند من حیث هو ذات، مشهود و معروف احدی از مخلوقات نبوده تا آیة «فاینما تولّوا فثمّ وجه‌الله» بر آن دلالت کند و نیز توهّم فناء و نابودی هم در آن مقام راه ندارد تا بخواهد مورد استثناء در «کُلُّ شَیء هالکٌ الا وَجهَه» واقع شود، لذا وجه‌الله به معنای صفات فعلی و ظهورات خداوند است که بالاترین مصادیق آن به وجود انبیاء و معصومین (علیهم السلام) اختصاص می‌یابد