تفسیرعرفانی درادیان ابراهیمی

یکی از منابع مهم شناخت بشری، متون مقدس است که همواره درطول تاریخ، دستخوش تفسیرهای گوناگون از جمله تفسیرهای عرفانی شده است. توجه به ابعاد و جنبه‌های درونی و باطنی و اهتمام خاص به لایه‌های عمیق و تو در توی واژگان کتب آسمانی و انصراف از ظواهر الفاظ از ارکان این شیوه تفسیری به شمار می‌آید.گرچه درسده های مختلف ازتاریخ اسلام، یهودیت و مسیحیت، تفسیرهای گوناگون با وجهۀ عرفانی و غیرظاهری پدیدارگشته، اما مفسران و دین پژوهان در برخورد با آن موضع یکسانی نداشته اند. گروهی را چنان مقبول واقع شده که آن را بسان وحی الهی انگاشته اند، اما در دیگرسو، جماعتی را نیز چنان برآشفته ساخته که به مخالفت آن با دین حکم کرده اند. مقاله حاضر، با روش توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای درصدد است که تا ضمن گزارش این گونۀ تفسیری و انواع آن، به بررسی تفاوت ها وتشابه های آن در سه دین مهم توحیدی بپردازد. بررسی یافته ها نشان می دهد که نظام دو معنایی ظاهری و غیر ظاهری ( عرفانی ) از قدیمی‌ترین رویکردهای تفسیری درمیان پیروان ادیان ابراهیمی است.