قرآن به روایت فیلسوف ؛ بررسی روش تاویل فلسفی قرآن کریم توسط ابن سینا

هرمنوتیک به مثابه یک علم و نظریه ساختارمند، که به طور کلی نقش مفسر و پیش فرضهای او را در تفسیر متن ناگزیر می انگارد، گرچه دانشی جدید است؛ اما به صورت غیر آکادمیک و غیر رسمی، از دیرباز به صورت تاویل متون مقدس وجود داشته است. در میان اندیشمندان مسلمان نیز برخی از جمله عرفا و فیلسوفان اسلامی با تمایز قائل شدن میان ظاهر و باطن قرآن و روایات، حقیقت معنا را فراتر از ظاهر می انگاشتند. ابن سینا اولین فیلسوفی است که به تفسیر مستقل و رسمی از آیات و برخی سوره ها می پردازد و با قرائت معقول و مواجهه فلسفی با آنها، موجب پیدایش گرایش تفسیر فلسفی قرآن می شود . او از یکسو با گرایش باطنی خود، تعابیر قرآنی را رمزوار و استعاری می یابد و مراد وی از تفسیر در حقیقت کشف این اسرار و رموز است و از سوی دیگر، با مبانی کاملا متافیزیکی و پیش فرضهای فلسفی خود از وجود، مبدا و معاد، جهان و انسان، نفس و جسم و ..، تفسیری نو و مبتکرانه از آیات قرآن ارائه می کند که در آنها تعابیر دینی، از حوزه معنا شناختی عرفی و دینی فرتر رفته وارد میدان معنایی دیگری می شوند و بار معنایی متافیزیکی به خود می گیرند. این مقاله با نگاهی به تفاسیر ابن سینا، قرآن به روایت فیلسوفانه او و فرایند متافیزیکال سازی مفاهیم را مطالعه خواهد کرد و در پایان به ارزیابی این شیوه از تاویل خواهد پرداخت. تفاسیر ابن سینا میتوانند در زمینه پژوهش های مربوط به تفسیر تطبیقی، روش شناسی، هرمنوتیک و تاریخ آن در جریان تفکر اسلامی راهگشا باشند.