تبیین زبان قرآن از دیدگاه علامه طباطبایی

هدایت‏مندى قرآن در گستره جوامع بشری، مستلزم تفسیرپذیرى متن قرآن است. از این‏رو تحقق هدایت قرآنى در زندگى بشر، ملازمتى تام با تفسیر آن دارد. از سوی دیگر، یکی از مهم‌ترین مبانی تفسیر قرآن، مربوط به «زبان قرآن» است. به گونه ای که زبان قرآن و شیوه‏هاى گفتارى آن از دیرباز در علوم قرآنى تحت عناوینی چون؛ معانى، بیان و بدیع مطرح بوده است؛ لیکن طرح این بحث با سبک و شیوه نوین، از موضوعات جدید در مباحث تفسیری به شمار می رود.تردیدی نیست که قرآن در ابلاغ پیام خود، فهم عمومی مخاطب را در نظر می گیرد اما این بدان معنا نیست که زبان قرآن، فقط زبان متداول میان عرف و عموم باشد. زیرا از دیدگاه علامه طباطبایی این زبان برای فهم عمیق قرآن کافی نیست. چرا که قرآن کریم بر اساس اقتضای کلام و تعلیم رهنمودهاى اخلاقى و مفاهیم عمیق عقلى، عرفانى و اعتقادى گاه از شیوه‏هاى بیانى تمثیل و نماد برای انتقال مفاهیم و مقاصد خویش بهره گرفته است. نوشتار حاضر، به روش کتابخانه ای و توصیفی به دنبال تبیین دیدگاه علامه طباطبایی در خصوص زبان قرآن است و نتایج بدست آمده حاکی از آن است که علامه هر چند به طور کلی زبان عرفی قرآن را می پذیرند اما در نهایت با یک نگرش فرا عرفی، قائل به زبان ترکیبی قرآن می باشند.