a dialectical reading of david hare’s plenty

Exposing the concealed truth beneath the ideological appearance lies at the heart of the anti-capitalist plays written in the 20th century. hare (1978) aspired to fulfil this social function by writing one of his masterpieces, plenty. in this play, hare creates a milieu of the clash between the main rebellious female characters and the overwhelming stains of a patriarchal context. he shows the interaction of the characters and the repressive context which changes the characters’ consciousness and identity. the present article offers a dialectical analysis to delineate the changes that occur both in the characters and the context in three successive decades (1943-1962). it is argued that such developments are viewed both as positive and negative because the rebellious characters of this play exhibit progression and degradation simultaneously. this paper aims to demonstrate how, as a social critique and committed writer, hare reveals the true state of post-war england. the writer’s goal is to change the audience’s consciousness. he dispels the illusion of post-war peace and abundance which was believed by conservative, idealistic, and reactionary men. to do so, hare contrasts male figures with rebellious and progressive women who act as history makers and represent the future of england.

خوانش دیالکتیکی نمایشنامه فراوانی اثر دیوید هر

جوهره­‌ی نمایشنامه‌­های ضد سرمایه­‌داری قرن بیستم، افشای حقیقتی پنهان در پس ظاهری ایدئولوژیک است. دیوید هر، در یکی از شاهکار­های ادبی­‌اش، نمایشنامه «فراوانی»، کوشیده تا این کارکرد اجتماعی را محقق کند. در این نمایشنامه، هر، از کشمکش‌­های میان شخصیت­های اصلی، که زنانی عصیانگر­اند و فشارهای شدیدی که در بافت مردسالارانه متحمل می­شوند، پرده­‌برداری می­‌کند. او تعامل میان شخصیت­‌ها و بافت سرکوبگری که تغییر دهنده­‌ی آگاهی و هویت آنان است را به تصویر می­‌کشد. به منظور معین کردن تغییراتی که در شخصیت­ها و بافت طی سه دهه متوالی رخ داده است، مقاله­‌ی حاضر تحلیلی دیالکتیکی به خواننده ارائه می‌­دهد. از آنجا که شخصیت­‌های عصیانگر در این نمایشنامه پیشرفت و تنزل را هم زمان به نمایش می­‌گذارند، این گونه استدلال شده است که این تغییرات می­توانند مطلوب و یا ناخوشایند باشند. مقصود از این مقاله، نشان دادن این است که چگونه هر، در مقام منتقدی اجتماعی و نویسنده‌­ای متعهد و به منظور متحول کردن آگاهی بیننده، قصد دارد از تصویر واقعی انگلستان فروپاشیده پس از جنگ پرده برداری کند. او از ظاهر گمراه کننده­‌ی آرامش و فراوانی پس از جنگ، که معتقدین آن  مردان محافظه‌­کار، ایده­‌آل­‌نگر و مرتجعی که نقطه­‌ی مقابل زنان عصیانگر و پیشرو هستند، پا فراتر می­‌گذارد. به این منظور، هر ستیز میان زنان تاریخ­‌ساز که نشانگر آینده انگلستان­‌اند را در بافتی فاسد که در آن ایده‌آل‌­نگری­‌های شخصی و سیاسی کاملا نابود گشته و سرخوردگی، از خود بیگانگی، شکست، از هم پاشیدگی و فساد در همه چیز رخنه کرده را به تصویر می‌کشد.