politics of dasein and the tragedy of dasein in martin’s a song of ice and fire

The aim of this essay is to provide a political reading of dasein that might result into tragedy of dasein in a song of ice and fire. politics can be regarded as an element to reach existence and dasein. the phenomenological methodology that heidegger introduces rejects all the history of western philosophical tradition. heidegger believes that the metaphysical thinking that has dominated western philosophy since plato to nietzsche is insufficient for the study of being. the western history is depicted in the story of a song of fire and ice. applying these assumptions to the context of westeros, it becomes clear that ruling and domination over is the only way to appoint the matter of existence. in a realm where every lord and lady nurtures his or her own dream of sitting on the iron throne, the nation’s notion of unity and democracy degenerates into a sort of oligarchic dogma that treats the lives of ordinary people as dispensable means to the ultimate end: total power. in such a state, an idealistic politician would find little to no room for advocating purely positive values like equality or justice. indeed, as he often finds out soon enough, the profits of the elite often rely directly on the losses of the public.

سیاست دازاین و تراژدی دازاین در اثر «ترانه یخ و آتش» از مارتین

هدف این مقاله ارائه خوانشی سیاسی از دازاین است که ممکن است به تراژدی دازاین در اثر «ترانه­ی یخ و آتش» منجر شود. سیاست را می توان عنصری برای رسیدن به هستی و دازاین دانست. روش­شناسی پدیدارشناختی که هایدگر معرفی می­کند تمام تاریخ سنت فلسفی غرب را رد می­کند. هایدگر معتقد است که تفکر متافیزیکی که از زمان افلاطون تا نیچه بر فلسفه غرب مسلط بوده برای مطالعه هستی کافی نیست. تاریخ غرب در داستان «ترانه­ی آتش و یخ» به تصویر کشیده شده است. با تطبیق این مفروضات در زمینه وستروس، روشن می­شود که حکمرانی و تسلط بر آن تنها راه انتصاب امر وجود است. در قلمرویی که هر ارباب و بانویی رویای خود را برای نشستن بر تخت آهنین می پروراند، مفهوم ملت از وحدت و دموکراسی به نوعی جزم­اندیشی الیگارشی انحطاط می­یابد که زندگی مردم عادی را به عنوان ابزاری ضروری برای رسیدن به هدف نهایی در نظر می­گیرد، و آن هدف چیزی نیست جز حداکثر قدرت. در چنین حالتی، یک سیاستمدار آرمان‌گرا جایی برای دفاع از ارزش‌های کاملاً مثبت مانند برابری یا عدالت نمی‌یابد. در واقع، همانطور که او اغلب به زودی متوجه می شود، سود نخبگان اغلب مستقیماً به زیان دیدن مردم بستگی دارد.