human voice becomes the voice of non-human: oliverian green project

There have always been many controversies with regards to the existing gaps between human beings and nature, most of which have come into notice in particular at the current age of fragmentation and uncertainty. while we postmodern individuals take pride in our access to better means of living through technological advances, there have been times we have not been able to live a concordant life on this vast planet. however, postmodernism’s backing up the issue of decentralization has come in handy in literary studies on the one hand and has been influential in nature oriented studies on the other. that said, the present paper aims to examine the selected poems chosen out of mary oliver’s truro bear and other adventures: poems and essays in order to show the significant role of the poetic language in bringing about some sort of ecological symbiosis, made possible through enriching the internal bond between the speaking human agents and nonspeaking, nonhuman individuals.

صدای انسان به صدای غیر انسان تبدیل می شود: پروژه ی سبز مری اولیور

همواره مناظرات جدلی در خصوص شکاف های موجود بین انسان و طبیعت وجود داشته است که اکثر آنها در عصر کنونی چند پارگی و عدم قطعیت، مورد توجه قرار گرفته است. در حالیکه ما انسان های عصر فرامدرن به دسترسی به ابزار بهتر زندگی بواسطه ی پیشرفت تکنولوژی مفتخریم، اما بعضی مواقع نتوانسته ایم زندگی متوازنی را در این سیاره ی وسیع داشته باشیم. با این وجود حمایت نظریه ی فرامدرن از مرکز زدایی از یک سو در مطالعات ادبی و از سوی دیگر در مطالعات مرتبط با طبیعت به یاریمان شتافته است. به همین منظور، تحقیق کنونی بر آنست که به واکاوی اشعار برگزیده از مجموعه ی «خرس ترورو و دیگر اشعار ماجراجویی» مری اولیور به منظور نشان دادن نقش مهم زبان شاعرانه در ایجاد گونه ای همزیستی زیست محیطی که حاصل شکل گیری یک پیوند درونی بین انسان سخنران و طبیعت غیر انسانی فاقد قدرت سخن می باشد، بپردازد.