book review: chamot, a. u. and harris, v. (eds.) (2019). learning strategy instruction in the language classroom: issues and implementation. bristol:multilingual matters. 328 pages. isbn-13: 978-1-78892-339-2

Language learning strategies, “the techniques or devices which a learner may use to acquire knowledge” (rubin, 1975, p. 43) or more pertinently “complex, dynamic thoughts and actions, selected and used by learners with some degree of consciousness in specific contexts” (oxford, 2017, p. 48), have been widely researched and discussed for more than forty years since the mid1970s. shifting the focus to language learner from language teacher, from language teaching methodology to language learning styles, and from transfer of information to construction of knowledge as the fulcra of language learning process are qualities which brought language learning strategies into high vogue. the language learner no longer was viewed as an inert and passive meaningapprehending receptacle devoid of creative agency; rather, language learner was viewed as an active and meaninggiving individual who is endowed with creative agency for envisioning and generating a course of actions to achieve his/her language using and learning objectives. thus, language learner’s capacity to perform intentional and goaloriented actions regarding how to initiate, guide, and sustain language learning process and how to attain high language proficiency received considerable attention in the extant research literature. the great swell of academic interest in language learning strategies reached its sharp crescendo in the 1980s and early 1990s (e.g., o’malley chamot, 1990; cohen, 1998).

معرفی کتاب: آموزش راهبردهای یادگیری زبان خارجی: مسائل و دستورالعمل ها

یکی از عناصر جدایی ناپذیر ادبیات پسا استعماری، واسازی تاریخی است که توسط امپریالیسم نوشته شده و ارائه تاریخی است که توسط مستعمره ها تجربه شده است. به عنوان قربانیان استعمار انگلستان، بومیان استرالیایی به دلیل محبوبیت زیاد و تأثیرات اجتماعی ادبیات، همواره در آثار ادبی خود به ویژه در ادبیات نمایشی، سلطۀ مذهبی و سرزمینی تاریخی در سرزمین خود را انعکاس داده اند. نمایشنامۀ «مرد کیکی» نوشتۀ رابرت مریت یک متن دراماتیک مهم در ادبیات بومی استرالیایی است که به تغییر اجباری مذهب و مقاومت در برابر آن می پردازد. بازنگری تاریخ در این نمایشنامه، تاریخی که توسط مستعمره ها تجربه شده است، آن را تبدیل به یک هدف مناسب برای مطالعه کاربرد فلسفه آلتوسری در ادبیات پسا استعماری می کند. به دلیل افشاگری مکرر ایدئولوژی استعماری و &ابزار های ایدئولوژیک حکومتی& در نمایشنامۀ «مرد کیکی»، می توان نتیجه گرفت که نظریۀ آلتوسری می تواند زمینه ای روشنگرانه برای بررسی دغدغه های تاریخی ادبیات پسا استعماری باشد.