اثربخشی آموزش خودمتمایزسازی بر اساس فرهنگ ایرانی بر تمامیت‌خواهیِ زوجی و تمایزیافتگی زنان

هدف این پژوهش، تعیین اثربخشی آموزش خودمتمایزسازی بر اساس فرهنگ ایرانی بر تمامیت‌خواهی زوجی و تمایزیافتگی زنان است. روش پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی و بر اساس طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون و آزمون پیگیری با گروه کنترل بود. جامعۀ آماری شامل تمامی زنان مراجعه کننده به سراهای محلۀ‌ منطقۀ یک شهر تهران بودند که به صورت فراخوان از طریق نصب آگهی در سراهای محله، افرادی که نمرۀ بالاتر از میانگین نمرات زنان مراجعه کننده به سراهای منطقۀ یک شهر تهران در پرسش نامۀ تمامیت‌خواهی زوجی و نمرۀ پایین‌تر از میانگین را در پرسش نامۀ‌ تمایزیافتگی کسب کردند، انتخاب شدند و با توجه به ملاک‌های ورود و خروج به گروه نمونه، 20 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (هر گروه 10 نفر). داده‌ها با استفاده از پرسش‌نامه‌های خودمتمایزسازی و تمامیت‌خواهی زوجی گردآوری شد. گروه آزمایش در 8 جلسۀ 90 دقیقه‌ایِ آموزشِ خودمتمایزسازی شرکت کردند. گروه آزمایش و کنترل در سه مرحلۀ پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با استفاده از ابزارهای ذکر شده سنجش شدند و نتایج با استفاده از تحلیل واریانس آمیخته تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها نشان داد که آموزش خودمتمایزسازی بر اساس فرهنگ ایرانی سبب افزایش تمایزیافتگی و مولفه‌های آن شده است. همچنین، این آموزش سبب کاهش ناهمخوانی (مولفۀ تمامیت‌خواهی) شده است؛ اما روی مولفۀ دیگر، یعنی استانداردهای بالا تاثیر معناداری نداشته است. می‌توان نتیجه گرفت که باید به آموزش خودمتمایزسازی بر اساس فرهنگ ایرانی به عنوان یک روش موثر در افزایش تمایزیافتگی و کاهش تمامیت‌خواهی زوجی، از سوی مشاوران و خانواده ‌درمانگران توجه شود.

The Effectiveness of Training in Developing Iranian-Culture-Based Self-Differentiation on Dyadic Perfectionism and Differentiation in Women

The purpose of this study was to determine the effectiveness of training in developing Iranianculturebased selfdifferentiation on dyadic perfectionism and differentiation in women. The research method was semiexperimental and was based on pretest, posttest, and followup test with control group. The statistical population consisted of all women who referred to community houses of Tehran’s District 1. The women were summoned by advertisements that were posted in the community houses of Tehran’s District 1. Among them, 20 women who gained the higher than average score in SelfDifferentiation Scale (SDS), and lower than average score in Dyadic Perfectionism Questionnaire (DPQ) were selected by available sampling, and according to entranceexit criteria  were randomly assigned to experimental and control groups (10 members in each group). The data were collected using SDS and DPQ. The experimental group participated in eight 90minute selfdifferentiating training sessions. The experimental and control groups were evaluated in three stages: pretest, posttest and follow up using the mentioned tools. The results were analyzed using Mixed Analysis of Variance. The results showed that teaching selfdifferentiation on Iranian culture basis has increased differentiation and its components. This training has also reduced the discrepancy (perfectionism subscale) but has not had any significant effect on the other perfectionism subscale, the high standards. In general, it can be concluded that teaching selfdifferentiation on Iranian culture basis, as an effective way to increase differentiation and reduce perfectionism, should be considered by consultants and family therapists.