رابطۀ هوش عمومی و معنوی با آسایش معنوی

پژوهش حاضر با هدف تبیین رابطۀ هوش عمومی و هوش معنوی با آسایش معنوی انجام شد. طرح پژوهش حاضر توصیفی از نوع هم بستگی است. جامعۀ آماری شامل دانشجویان دورۀ کارشناسی دانشگاه علامه طباطبائی تهران در سال تحصیلی 1397-1396 بود که براساس جدول مورگان تعداد 370 نفر به عنوان نمونه با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامۀ ویژگی های جمعیت شناختی، مقیاس هوش غیرکلامی کتل، پرسش نامۀ آسایش معنوی، و مقیاس هوش معنوی استفاده شد. داده ها با روش هم بستگی پیرسون و رگرسیون هم‌زمان تحلیل شد. نتایج نشان داد که هوش عمومی با هوش معنوی و مولفه های آن (به غیر از مولفه فهم معنا و تاثیر امور دینی) رابطۀ معناداری ندارد. هم بستگی آسایش معنوی با هوش معنوی و مولفه های آن (به غیر از مولفه های تفکر انتقادی وجودی و سازگاری معنوی در روابط بین فردی) معنادار است. نتایج تحلیل رگرسیون هم زمان نشان داد که متغیر هوش عمومی تنها 4 درصد از تغییرات متغیر ملاک آسایش معنوی را پیش بینی کرده است و هوش معنوی و مولفه های آن توانسته اند 7/1 درصد از تغییرات متغیر ملاک آسایش معنوی را پیش بینی کنند. براساس یافته های این پژوهش، مسئولان و مدیران مراکز مشاورۀ دانشگاه ها می توانند با مداخله‌های متمرکز بر هوش معنوی در قالب کارگاه و دوره های آموزشی در جهت ارتقای معنوی و دینی و سلامت معنوی دانشجویان اقدام کنند.

Investigating the relations of general and spiritual intelligence with spiritual well-being

The present study was conducted to investigate the relationship between general intelligence and spiritual intelligence with spiritual wellbeing. The present research is descriptivecorrelational. The statistical population of this study was all undergraduate students of Allameh Tabataba’i University in Tehran during the academic year of 196997, based on the Morgan table, 370 subjects were selected through multistage cluster sampling. To collect the data, a demographic questionnaire, Cattells nonverbal intelligence scale, Spiritual Wellbeing Questionnaire, and the Spiritual Intelligence Scale were used. Data were analyzed by Pearson correlation and regression analysis. The results showed that there was no significant relationship between General Intelligence and spiritual intelligence and its components (except for understanding spirituality and the effect of religious affairs). The correlation between spiritual wellbeing with spiritual intelligence and its components was significant at the level of 0.01, (except for components of existential critical thinking and spiritual compatibility in interpersonal relationships). The results of enter regression analysis also showed that Spiritual wellbeing and the existential health component have been able to predict 7.1% of the variation of the dependent variable of spiritual intelligence. Based on the results it can be said that officials and managers of counseling centers of universities can focus on spiritual intelligence in the form of workshops and training courses to promote spirituality and religion, and spiritual wellbeing of students.