خوانش لاکانی رشد روانی سوژه در مجموعه‌داستان آبی ماورای بحار مندنی ‌‌پور

از آنجایی که نظریۀ روانکاوی لاکان به عنوان یکی از گونه‌های تفسیر و هم نظریه‌‌ای در باب زبان، هویت و سوژه در زمینۀ مطالعات ادبی تاثیر بسزایی داشته‌است؛ این جستار بر آن است تا داستان‌‌های کوتاه آبی ماورای بحار مندنی‌‌پور را به عنوان یکی از متن‌های باز و قابل تاویل از منظر این نقد تحلیل و بررسی کند. نتایج نشان می‌دهد در تاریک‌ترین بخش‌های روان قهرمان‌های داستان‌های مندنی پور، اُبژه‌های کوچک دیگر جایگزین ایماژ مادر می‌شوند تا بلکه درد و رنج این انشقاق ولو موقتاً قدری تسکین یابد؛ امّا این جابه‌جایی‌ها، زخم ناشی از آن انشقاق را مرهم نخواهند کرد؛ بنابراین جستجوی سوژه برای یافتن، در نهایت با شکست و افسردگی قرین می‌شود و از این‌رو تمامی داستان‌ها با حزن و یاس پایان می‌یابند. این یاس و نومیدی، محصول آگاهی قهرمان داستان‌ها به این نکته است که ارزش‌های حاکم بر نظام نمادین (در یک جامعۀ مترقّی و مدرن) پوچ و با فقدان همراه است؛ بنابراین آن‌ها را دچار ضایعه حیث واقع می‌کند. ایشان عمیقا خواستار بازگشت به مرحلۀ نخستین هستند و همان اتّحاد دوباره را خواستارند و برای عملی‌کردن آن به اُبژه‌های کوچک دیگری روی می‌آورند که در تمامی موارد ناکام می‌مانند؛ بنابراین در این داستان‌ها این ایدۀ لاکان که سوژه هیچ‌گاه نمی‌تواند به آن اتّحاد پیشین دست پیدا کند، محقّق شده‌است.

Lacanian Reading of “The Mental Development of The Subject” in the Story Collection of Mandanipour’s “The Ultramarine Blue”

Whereas Lacan’s theory of psychoanalysis, as a form of interpretation as well as a theory of language, identity, and subject, has had a profound effect on the literary studies; This study intends to analyze the short water stories of The Ultramarine Blue”as one of the open and interpretable texts in this criticism. The results show that in the darkest parts of the hero’s psyche in Mandanipour’s stories, other small objects replace the image of the mother in order to alleviate the pain and suffering of this split, even if it is only temporarily; but these displacements will not heal the wound caused by that split; thus, the subject’s search for finding, is ultimately accompanied by failure and depression, and hence all of the stories finish with sadness and despair. This despair is the product of the protagonist’s awareness that the values that govern the symbolic system (in a progressive and modern society) are absurd and they are associated with the lack; therefore, it causes them to lose their dignity. They deeply want to return to the first stage, and they want the same union again, and to implement them, they turn to other small objects that fail in all of the cases; thus in these stories Lacan’s idea that the subject can never attain that former union has been realized.