مقایسه مبانی فلسفی و بررسی امکان به کارگیری نظریه بازسازی اجتماعی در نظام آموزشی ایران

بازسازی گرایی یک نظریه فلسفی جدید آموزشی است که بر اهمیت تغییر و تحول به سوی بهتر شدن و یک برنامه درسی که اصلاح اجتماعی و فرهنگی را به عنوان هدف ترویج می دهد تاکید دارد. در این پژوهش ضمن مقایسه مبانی فلسفی نظریه بازسازی اجتماعی با مبانی فلسفی تعلیم و تربیت ایران به روش سندی- تحلیلی، امکان به کارگیری نظریه تربیتی بازسازی گرایان در نظام آموزشی ایران مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان داد که این به کارگیری نیازمند ایجاد نگرشی است که از طریق «برقراری پیوند میان مفاهیم و متغیرهای اصلی هر دو نظریه» به دست خواهد آمد و لازم است این پیوند حول محور مفاهیمی باشد که از انعطاف پذیری کافی برای پیوند برخوردار باشند. پیشنهاد محقق مفهوم «ارزشهای بنیادی، یعنی مجموعه مطلوب هایی که برای هر نظام آموزشی در شرایط کنونی جهان ارزشمند تلقی می شوند » می باشد. همچنین نوعی رویکرد دوباره مفهوم سازی شده از بازسازی اجتماعی برای نظام آموزشی ما لازم است و این رویکرد از برنامه های درسی موجود راضی نخواهد بود و مفاهیمی از قبیل آگاهی دانش آموزان از واقعیتهای اجتماعی، تفکر انتقادی، عدالت، دموکراسی، برابری و بهبود زندگی فردی و اجتماعی را ترویج خواهد داد.