ماهیت مدارا در سیره تربیتی علوی (علیه‌السلام)

مدارا یکی از ویژگی‌های برتر آدمی است. که خداوند متعال این شاخصه را در قرآن کریم با عنوان برکت ورافت خود معرفی کرده است. مدارا به‌عنوان یک شاخصه برتر اخلاقی وتربیتی که دارای تاثیر مهمی در حیطه اخلاق فردی و اجتماعی و تربیتی است از پایه‌هایی است که در پیشرفت و تعالی ارتباط انسان با دیگر افراد، اثر ژرفى دارد و رعایت آن برای آسایش عمومی اجتماع ضروری دارد.این شاخصه بسیاری از فضایل را در داخل خود نهاده است مانند خضوع و خشوع، دیگر دوستی، صبر و خویشتن‌داری، کظم غیظ، عدم کینه‌توزی، دوری از خشم، عدم جنگ‌جویی، دوری از دشنام‌گویی، سهل گیری و ...، مدارا به معنای لطف و تساهل و نرمی و در لغت به معنای دوری از درگیری با فردی به خاطر شر او.این فضایل اخلاقی وتربیتی نمونه‌ای از صفاتی است که انسان را در دنیا و آخرت به رتبه‌های والا و درجات ارزشمند می‌رساند. مدارا جایگاه بسیار مهمی در حیات خانواده و اجتماع آدمی دارد. زندگى پر از مشکلاتی است که آدمی با آن درگیر مى‌شود. اگر آدمی با مردم مدارا نکند و در سختی‌ها و ناگواری‌ها، با دیگر افراد با عصبانیت و خشم رفتار کند، هم به اعتماد اجتماعى و هم به صحت تربیتی و اخلاقى خود ضربه خواهد زد. در این مقاله از روش کتابخانه‌ای بهره برده شده است و درنتیجه به حیطه‌های مختلف ماهیت مدارا در سیره تربیتی علوی (علیه‌السلام)پرداخته‌شده است.