مدارس ابتدایی باز: جاده ای به سوی نوآوری راهبردی

زمانی که یک فرد یک ایده جدید را ارائه می کند به عنوان فردی نوآور شناخته می شود، اما زمانی که تمامی افراد یک سازمان در مورد یک مفهوم یا یک مساله ایده های جدید ارائه نموده و ایده های خود را به اشتراک بگذارند، می توان واژه نوآوری راهبردی را به آن اطلاق نمود. اما در نظام آموزش و پرورش، نوآوری یک چالش سخت است و مدارس باید در نظر بگیرند که چگونه می توانند توده ای مهم از افراد نوآور را در مدرسه ایجاد کنندتا امکان یک واکنش زنجیره ای از ایده های بزرگ در مدرسه را قریب الوقوع سازند. یکی از مهمترین گام ها، حرکت مدارس موجود به سمت مدارس باز می باشد. بر این اساس، مطالعه حاضر به بررسی مهمترین ویژگی های مدارس باز و نقش آن ها در حرکت به سمت نوآوری راهبردی می پردازد. این ویژگی ها عبارتند از: ارتقاء همکاری با ارائه دهندگان آموزش های غیر رسمی و نیمه رسمی، شرکت ها، والدین و جوامع محلی برای اطمینان از مشارکت مناسب و معنادار همه دست اندرکاران با تمرکز بر یادگیری علوم در هر آموزش ابتدایی؛ مبدل شدن مدرسه به نماینده بهزیستی و رفاه اجتماعی برای همه اقشار جامعه؛ تقویت مشارکت هایی که با ورود پروژه های زندگی واقعی به کلاس درس، تخصص، شبکه سازی، به اشتراک گذاری و استفاده از یافته های تحقیق علمی و فناوری را توسعه می دهند؛ تمرکز بر مشارکت اثربخش والدین؛ تدریس علوم برای ایجاد تمایز. با ایجاد و توسعه این ویژگی ها در مدارس ابتدایی می توان انتظار داشت که جاده حرکت به سوی نوآوری آموزشی هموارتر گردد.