رابطه علّی الگوهای ارتباطی خانواده با رضایت از زندگی از طریق میانجی گری هوش هیجانی و هوش موفق در دانش آموزان پسر

هدف پژوهش حاضر آزمون الگوی رابطه علّی الگوهای ارتباطی خانواده با رضایت از زندگی از طریق میانجی‌گری هوش‌هیجانی و هوش موفق در دانش‌آموزان پسر پایه دهم شهر اهواز بود. در این مطالعه توصیفی- همبستگی، جامعه آماری را کلیه دانش‌آموزان پسر سال دهم دبیرستان های شهر اهواز تشکیل دادند که به روش تصادفی چند مرحله‌ای، 364 دانش‌آموز پایه دهم از بین نواحی دو و سه شهر اهواز به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه تجدید نظر شده الگوهای ارتباطی خانواده فیتز پاتریک و ریچی (1994)، پرسشنامه هوش‌هیجانی پترایدز و فارنهام (2001)، پرسشنامه هوش موفق گریگورنکو و استرنبرگ (2002) و مقیاس رضایت از زندگی (swls) دینر و همکاران (1985) استفاده شد. ارزیابی مدل پیشنهادی با استفاده از روش تحلیل مسیر انجام گرفت. جهت آزمون روابط غیر مستقیم از آزمون بوت استراپ در دستور کامپیوتری ماکرو پریچر و هیز استفاده شد. بر اساس نتایج این پژوهش، مدل پیشنهادی از برازش مطلوبی با داده‌ها برخوردار بود. به طور کلی نتایج نشان داد که در کل نمونه تمامی ضرایب مسیر بین متغیرها به جز مسیرهای الگوی همنوایی به هوش‌هیجانی و الگوی همنوایی به هوش موفق از لحاظ آماری معنی‌دار بودند. همچنین نتایج نشان داد همه مسیرهای غیر مستقیم معنی‌دار بودند. نتایج این تحقیق نشان داد که مدل پیشنهادی از نیکویی برازش خوبی برخوردار است و می‌تواند در شناخت عوامل تاثیرگذار در رضایت از زندگی دانش‌آموزان مفید باشد. همچنین، این مدل می‌تواند به مثابه الگویی مطلوب برای تدوین برنامه‌های کنترل موارد رضایت از زندگی دانش‌آموزان مفید باشد.