translating proper names through foreignizing/domesticating strategies: the case studies of to the lighthouse and the waves

The current study explores the way the six persian translators of woolf’s two novels, the waves (tws) and to the lighthouse (ttl), have translated the proper names (pns). also, how the pns might be connected to the translators’ style through foreignizing/domesticating strategies that the translators have used through the optional shift. also, how the translator shows his discursive presence may be related to how the translator may employ some recurring patterns for translating the pns through some strategies. the procedure of ‘retention of the name’ is the nearest to foreignization and the farthest from domestication; the procedure of ‘replacement of the name by a tl name’ is the nearest to domestication and farthest from foreignization. comparing the strategies, we can see that najafipour has used the foreignizing and ghebraei foreignizing and domesticating strategies differently. also, bejanyian tends to make the tl sound foreignized; hosseini shows a pattern of domestication or normalization. both daryush and keyhan have tried to keep the middle ground, though offering a tendency to use foreignizing strategies with a higher propensity. the final result shows that the six persian translators have translated the pns differently, whether using foreignizing or domesticating strategies.

برگردان نام‌های خاص از رهگذر شگردهای بومی/بیگانه‌سازی در دو رمان به سوی فانوسی دریایی و امواج از وولف و شش ترجمۀ فارسی

این مقاله نشان می‌دهد چگونه شش مترجم فارسی نام‌های خاص دو رمان امواج و بهسوی فانوس دریایی از وولف را ترجمه کرده‌اند و چگونه ترجمه‌گری نام‌های خاص که از رهگذر شگردهای بومی /بیگانه‌سازی حاصل از تبدیل و تغییرات اختیاری مترجمان پدید می آید، به سبک مترجمان ارتباط پیدا کند. همچنین، چگونه مترجمان ممکن است این حضور گفتمانی را نشان بدهند، ارتباط پیدا می‌کند به اینکه مترجمان چگونه ممکن است از برخی الگوهای تکرارشونده موسوم به عادت های زبانی در برگردان نام‌های خاص از رهگذر بومی/بیگانه‌سازی استفاده برده باشند. پروسة «حفظ اسم» نزدیک‌ترین شگرد به بیگانه‌سازی و دورترین شگرد از بومی‌سازی است. پروسة «جابجایی اسم با اسمی مشابه در زبان مقصد» نزدیک‌ترین شگرد به بومی‌سازی و دورترین از بیگانه‌سازی است. در مجموع، با مقایسة شگردهای مترجمان، می‌توان گفت نجفی پور و غبرایی بهترتیب از شگردهای بیگانه‌سازی و بومی‌سازی به نسبت‌های مختلف استفاه برده‌اند. بجانیان نیز تمایل داشته که ترجمه را بیگانه‌ساز نشان بدهد. حسینی از راهبردهای بومی‌سازی و طبیعی‌سازی بهره گرفته است. داریوش و کیهان نیز حدِ میانه را رعایت کرده اند، گرچه تمایل نشان‌ داده‌اند که به نسبت زیادتر از بیگانه‌سازی استفاده ببرند. نتیجه نهایی نشان می دهد که هر شش مترجم اسامی خاص را از رهگذر شگردهای بومی/بیگانه سازی به طرق مختلف ترجمه کرده اند.