پلیس و میانجی‌ گری کیفری (مورد مطالعه: کلانتری های تهران)

زمینه و هدف: پلیس با الهام از سیاست‌های گذشته و در اجرای وظیفه قانونی مبنی بر میانجی‌گری، اقدام‌هایی درخصوص حل‌و‌فصل پدیده مجرمانه بین اصحاب دعوا به عمل می آورد که نمود عینی آن میانجی‌گری بین بزه‌دیده و بزهکار است که به‌صورت رسمی و غیررسمی (عرفی) انجام می شود. آنچه به عنوان مسئله پوشیده است این‌که پلیس تا چه‌اندازه توانسته اصول حاکم بر عدالت ترمیمی را بشناسد و در اجرای برنامه های میانجی‌گری از آن پیروی کند. به‌عبارت دیگر؛ ارزیابی و سنجش مطابقت اقدام‌های میانجی‌گری پلیس در دوایر مشاوره و مددکاری کلانترهای تهران با اصول عدالت ترمیمی مسئله ای است که مورد مطالعه قرار گرفت. بنابراین پژوهش به‌دنبال پاسخ به این پرسش است که اقدام‌های میانجی‌گری کلانتری ها تا چه میزان با اصول عدالت ترمیمی مطابقت دارد.روش: نوع تحقیق کاربردی و روش آن تحلیلی- پیمایشی است. جامعه آماری، رئیس‌های دوایر مشاوره و مددکاری هشتاد کلانتری شهر تهران هستند. جامعه نمونه تعداد 60 نفر از رئیس‌های این دوایر هستند که دوره‌های کوتاه‌مدت عدالت ترمیمی و یا میانجی‌گری را طی کرده و یا مطالعات نسبی در این‌خصوص داشته‌اند. این افراد با روش انتخاب هدف‌مند شناسایی و پرسش‌نامه محقق‌ساخته بین آنان توزیع شد.نتایج و یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان می‌دهد که پلیس در رعایت اصول توافقی‌بودن میانجی‌گری، رعایت موازین حقوق بشر، محرمانه بودن، بی‌طرفی، اعتبار توافق‌ها و آگاهی از فرایند میانجی‌گری وضعیت قابل قبولی دارد اما در رعایت اصل قانونی بودن، اصل مشارکت، اصل ادغام بزهکاری در جامعه و اصل استقلال میانجی‌گری از وضعیت مطلوبی برخوردار نیست. بنابراین لازم است نیروی انتظامی سازوکارهای لازم را برای ارتقاء میزان رعایت اصول حاکم بر عدالت ترمیمی در اجرای برنامه های میانجی‌گری به عمل آورد.