الگوی رابطه ای مدیریت مکان- جرم به عنوان رهیافتی روش شناختی در جرایم شهری

مقوله «مدیریت مکان» و عامل «مکان» یکی از پیشرفتهای اخیر در آراء حوزه خاص «جرم شناسی محیطی و مکانی» می باشند. هدف از این مطالعه، ارائه یک الگوی جدید مدیریت مکان و نقد الگوهای قطعی از مکان در تکنیک مدیریت مکان است. رویکرد تحقیق این مطالعه، کیفی، برخوردار از دو راهبرد شبیه سازی و استدلال منطقی و مبتنی بر تحلیل های ثانویه از داده های جرایم واقعی است. جامعه آماری تحقیق نیز شامل 392 مورد مکان نهایی جرایم شهری است که به کمک تکنیک تحلیل محتوای کمّی از میان آمار جراید موجود در سایت مگ ایران در بازه زمانی 1390 الی 1399 شمسی در میان سه محدوده جغرافیایی و محدوده کلانتری سه محله نارمک، نازی آباد و پونک؛ استخراج و تعداد نمونه های منتخب نیز معادل سهم ده درصدی از کل جامعه آماری و معرفی یک سوم از بهترین نمونه های معرف مدل رابطه ای مکان تحقیق می باشد.مطالعه، دارای یک «الگوی رابطه ای مکان» و یک «الگوی مرکب مدیریت مکان» در جرم است. «الگوی مرکب مدیریت مکان» از یک سو دارای هستی شناسی مدیریتی و از سوی دیگر دارای معرفت شناسی مکانی همسو با معرفت شناسی الگوی مکان است. هستی شناسی «الگوی مکان» مطالعه، همراه با ساختار مولفه های باز، تبیینی و ماهیتی رابطه ای است. معرفت شناسی «الگوی مکان» نیز شامل هشت عامل فُرمکالبد، فعالیت، منابع، مجاورت، آلودگی، بی نظارتی، بی مشارکتی و بی شراکتی است. نتایج: ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ؛ دو ﻣﺪل ﻧﻈﺮی راﺑﻄﻪﻣﻨﺪی از ﻣﮑﺎن ﺟﺮم و ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻣﮑﺎن در ﺷﮑﻞ ﻋﺎم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻈﻤﯽ ﻧﻈﺮی- روﺷﯽ درآورد و اﻣﮑﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽ از اﯾﻦ دو ﻣﺪل در ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﮐﺎرﺑﺮدی ﺟﺮمﺷﻨﺎﺳﯽ و ﭘﻠﯿﺴﯽ ﻓﺮاﻫﻢ ﮔﺮدﯾﺪ.

The Relational Model of PlaceCrime Management as a Methodological Approach in Urban Crimes

Abstract Background and objectives: The category of place management and the place factor are one of the recent advances in situationbased crime prevention approaches. The purpose of this study was to integrate these two concepts in the form of presenting two qualitative models mixed with real evidence of urban crimes. Methodology: The research approach is qualitative, which has two strategies of simulation and logical reasoning based on secondary analysis of quantitative data of real crimes and extraction of components related to place in crime. The statistical population of the study also includes 392 cases of the final location of urban crimes that were extracted with the help of quantitative content analysis technique on the MagIran site in the period 2011 to 2019 within the police and geographical area of Narmak, Naziabad and Punak neighborhoods; and the number of selected samples was equal to ten percent of the total statistical population. Findings: The results of the research showed that the integrated concept of placecrime and also a relational model of place can be used for the composite model of place management in crime. The ontology of the place model of the study has been associated with the structure of open, explanatory, and relational components. The epistemology of place model and place management model also included eight elements of formphysical attributes, activity, resources, proximity, pollution, nonsupervisory, nonparticipation and nonpartnership. Results: The study presented the two theoretical models of the relationship between crime place and place management in their general form as a theoreticalmethodical order and the possibility of operational use of these two models in applied criminological and police research was provided.