بهبود کارایی پردازنده‌های گرافیکی از طریق به کارگیری مناسب کنترل‌کننده‌های حافظه

امروزه ازپردازنده‌های گرافیکی به عنوان بستری مناسببرای پردازش‌ موازی همه منظوره استفاده می‌شود. روند پیکربندی پردازنده‌های گرافیکی در طول سال‌های گذشته به این شکل بوده است که همواره با افزایش ظرفیت پردازشی و زیاد شدن منابع رو تراشه‌ی پردازنده‌ گرافیکی ، پهنای باند آن نیز افزایش می‌یابد. در نگاه اول این نسبت مستقیم بین قدرت پردازنده‌ی گرافیکی و پهنای باند آن کاملاً منطقی به نظر می‌رسد. چرا که بارهای کاری به نسبت مقدار داده‌ای که از حافظه می‌خوانند، پردازش انجام می‌دهند. اما با نگاهی عمیق‌تر به بارهای کاری مختلف مشاهده می‌ کنیم که برای تعداد قابل توجهی از بارهای کاری میزان بهره‌وری پهنای باند بسیار پایین است. در حالی که بهره‌وری هسته‌های پردازشی و منابع رویتراشه‌ی پردازنده‌ی گرافیکی همچنان بالا است. بنابراین، برای همه‌ی بارهای کاری رعایت نسبت مستقیم بین قدرت پردازنده‌های گرافیکی و پهنای باند آن‌ها لازم نیست. در این پژوهش، ابتدا بر مبنای مشاهدات مذکور رویکرد جدیدی برای طراحی پردازنده‌های گرافیکی با قدرت پردازشی بالا و پهنای باند کمتر ارائه می‌شود و در ادامه، فرصت‌های برآمده برای استفاده از مساحت به دست آمده از کاهش پهنای باند، بررسی شده و روش‌ های مناسب استفاده از این مساحت ارائه می‌شود.