بررسی وضعیت تعلق خاطر به دانشگاه دانشجویان فعال فرهنگی دانشگاه شیراز در دوران بحران کرونا: مطالعه ای ترکیبی

هدف پژوهش حاضر بررسی احساس تعلق خاطر به دانشگاه در دانشجویان فعال فرهنگی در بحران کرونا بود. در این راستا پژوهش به شیوه ترکیبی هم‌زمان انجام شد. در بخش کمی از روش توصیفی- پیمایشی استفاده شد. جامعه آماری کلیه دانشجویان فعال فرهنگی دانشگاه شیراز در سال تحصیلی 1400-1401 بودند. روش انتخاب نمونه در پژوهش حاضر به شیوه در دسترس انجام شد. علت انتخاب این روش به علت وضعیت کرونا و عدم دسترسی به مراجعه حضوری بود و در نهایت نمونه‌ای به تعداد 200 دانشجو انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها از پرسشنامه احساس تعلق به دانشگاه ارسلان(2021) استفاده شد. پایایی و روایی مقیاس از روش تحلیلی عامل اکتشافی و آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت. در بخش کیفی از روش پژوهش تحلیل محتوا با رویکرد توصیفی تفسیری استفاده گردید، مشارکت‌کنندگان پژوهش با رویکرد نمونه‌گیری هدفمند با در نظر گرفتن معیار اشباع نظری، انتخاب شدند. روش گردآوری داده‌ها، مصاحبه نیمه ساختاریافته بود و اعتباریابی داده ها از طریق بازبینی محقق و روش‌های جمع‌آوری چندگانه اطلاعات تایید گردید. برای تحلیل داده‌ها از روش شبکه تحلیل مضمون، استفاده گردید. نتایج تحلیل‌های آماری بخش کمی نشان داد، احساس تعلق خاطر به دانشگاه در دانشجویان فعال فرهنگی از میانگین به‌طور معنی‌داری بالاتر بود.. نتایج بخش کیفی هم‌راستا با نتایج بخش کمی نشان داد دانشجویان از احساس تعلق برخوردارند. در این ارتباط 2مضمون فراگیر (هویت اجتماعی و هویت فردی) و 5 مضمون سازمان‌دهنده (پیوند اجتماعی، تعهد و مسئولیت پذیری، نیاز به شایستگی، نیاز به تعلق، نیاز به دلبستگی) و 26 مضمون پایه (مردم ‌دوستی، احساس تعصب به دانشگاه، افتخار به دانشگاه، عزت‌نفس، ارائه خدمات، خلاقیت و نوآوری، ارتباط با اساتید، حفظ روحیه دانشجویی، احساس امنیت و غیره) به‌دست آمد. در نهایت در پژوهش حاضر علت هم‌سویی نتایج بخش کمی و کیفی مورد تحلیل قرارگرفت و تبیین شد.