آسیب شناسی تدریس در دوران کرونا از دیدگاه دانش آموزان، والدین و معلّمان مقطع ابتدایی ناحیه دو شهر شیراز

با شیوع ویروس کرونا در سراسر دنیا، نظام آموزشی دچار تغییر وتحولاتی عظیم در نحوه ارائه آموزش خود شد. با تعطیل شدن مدارس و دانشگاه ها و آغاز قرنطینه در شهر ها، آموزش از شیوه سنتی به مجازی تغییر کرد. با روی کار آمد آموزش مجازی و آماده نبودن دانش آموزان، خانواده ها و آموزش وپرورش برای این مقوله از ابتدا، چالش ها و مشکلات بسیاری در حوزه تدریس مجازی وجود دارد. هدف این پژوهش با رویکرد پدیدارشناسی، شناسایی چالش ها و مشکلاتی است که برای تدریس مجازی از دیدگاه دانش آموزان، والدین آنها و معلّمان به عنوان سه ضلع آموزش مجازی، در مقطع ابتدایی وجود دارد. روش تحقیق حاضر در این پژوهش کیفی است و با رویکرد پدیدارشناسانه صورت گرفته است. در این تحقیق با 45 فرد، 15 معلّم(6 مرد و 9 زن) ، 15والدین (11 مادر و 4 پدر) و 15 دانش آموز(10 پسر و 5 دختر) در شهرستان شیراز در مقطع ابتدایی ناحیه (2) مصاحبه شد. روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند انتخاب و ابزار مصاحبه نیمه ساختاریافته برای بدست آوردن داده ها استفاده شد. فرآیند تحلیل داده ها در بخش کیفی به صورت کدگذاری داده ها در سه مرحله کدگذاری باز و محوری و گزینشی صورت گرفت. از تحلیل و ادارک عمیق گفته های افراد شرکت کننده 12 کد محوری (زیر ساخت های فناوری اطلاعات موجود، امکانات، پلتفروم آموزش، مشکلات رفتاری، مشکلات روحی و درونی، کاهش تعاملات اجتماعی و ارتباطی، محتوای آموزش مجازی، زمان بندی آموزش، ارزیابی آموزشی، تدریس مجازی، فضای کلاس مجازی، عوارض ناشی از کارکردن مداوم با گوشی ها و تبلت های هوشمند) بدست آمد. در نهایت این 12 کد محوری به صورت کدهای گزینشی عوامل فناوری، عوامل روانشناختی، عوامل اجتماعی و ارتباطی، عوامل آموزشی، عوامل جسمی دسته بندی شد. در انتها بر اساس نتایج پژوهش پیشنهاداتی ارائه شد.