نابینایی اخلاقی در پرستاری

سردبیر محترممعنی لغوی نابینایی:«عدم دیدن چیزهایی است که در معرض دید هستند»؛ چنانچه ناظر، انتظار ندارد آن ها را ببیند؛ برای مثال، بینندگان ممکن است، بُعد اخلاقی یک موضوع را «نبینند»؛ زیرا به سادگی، انتظار دیدن آن را ندارند و به دنبال آن نیستند. پدیدۀ نابینایی اخلاقی، ابتدا توسط نایسر (1979)، توصیف شد و بعداً توسط محققان آمریکایی چابریس و سیمونز (2010)، بسط داده شد(1). پدیدۀ نابینایی اخلاقی را می توان، مشابه کوررنگی دانست؛ همان طور که یک فرد کوررنگ، نمی تواند رنگ های خاصی را در جهان تشخیص دهد، یک فرد نابینا هم از دیدگاه اخلاقی، قادر به تشخیص برخی از «موارد اخلاقی»، نخواهد بود؛ به طور خلاصه، آن ها یک «نقطۀ کور اخلاق»، دارند(2).مساله «نابینایی اخلاقی»، در میان پرستاران، موضوع مهمی می‌باشد؛ بنابراین پرستاری فقط دانستن و انجام وساطت پرستاری نیست؛ بلکه همانند پیمایشی در هزارتوی اخلاق است که تنها با سوسو زدن انسانیت، هدایت می شود. این پدیده در حرفۀ پرستاری، حائز اهمیت است؛ زیرا می‌تواند، باعث‌تصمیم‌گیری‌های اشتباه و آسیب‌های اخلاقی غیر قابل جبرانی شود؛ چنانچه این مشکل، غیر قابل حل نیست. بی توجهی به این پدیده، نه تنها پیامدهایی برای ایمنی بیمار در محیط‌های بالینی دارد؛ بلکه گریبانگیر ایمنی اخلاقی در زمینه‌های مراقبت‌های بهداشتی نیز خواهد شد(3). پرستار دچار نابینایی اخلاقی، هنگام مواجهه با یک مساله اخلاقی، آن را یک مشکل اخلاقی نمی پندارد؛ چنانچه در درون این پدیده چهار تفسیر، وجود دارد، از جمله: تفسیر اول؛ پرستار ممکن است مشکلی را که با او روبه رو می شود، فقط به‌عنوان یک مشکل بالینی یا فنی درک کند و گاهی اوقات پرستاران، چنان غرق تصویر بالینی (زمینه) اطراف خود هستند که اگر با مشکل اخلاقی نیز روبه رو ‌شوند، این موضوع نه تنها مورد توجه آن ها قرار نمی گیرد؛ بلکه این مساله یک مشکل بالینی یا فنی، از دیدگاه آن ها جلوه می کند(4). تفسیر سوم؛ ریشه در روانشناسی اخلاقی افرادی دارد که فاقد شهود و آگاهی اخلاقی هستند؛ زیرا نسبت به رفتارهای قبلی خود که شامل شکست های اخلاقی است،«از نظر اخلاقی، کور» هستند و به جای تامل در رفتارهای گذشته، به دلیل کمبود حساسیت‌های اخلاقی، آن ها را عادی می پندارند(5). تفسیر چهارم؛ طبق عقاید مارگارت هفرنان (2011)، به عنوان «نابینایی اراده ای»، توصیف شده است. نابینایی اراده‌ای، یک مفهوم حقوقی است که به قرن نوزدهم بازمی‌گردد. وی معتقد بود که اشخاص، مسئول چیزی هستند که‌«می‌توانستند بدانند و باید می‌شناختند»؛ اما به جای آن «کوشیدند، نبینند»؛ به عبارت دیگر، نابینایی عمدی، شامل انکار حقایقی است که برای رویارویی، بسیار دردناک یا ترسناک هستند(6).

moral blindness in nursing

moral blindness in nursing