نگرش کادر درمانی در خصوص دستور عدم احیا: مروری بر مطالعات انجام شده در ایران

مقدمه: درمان بیماران در روزهای پایانی زندگی، همواره چالشی برای کادر درمان، از جمله: پزشکان و پرستاران بوده است و تصمیم گیری در مورد ادامۀ درمان در این نوع بیماران، یکی از اساسی ترین نیازهای متخصصان سلامت می باشد. پژوهش حاضر، با هدف بررسی نگرش کادر درمانی، در خصوص دستور عدم احیا، مروری بر مطالعات انجام شده در ایران، انجام شده است. روش کار: این پژوهش از نوع مرور نظام مند، می باشد. برای بررسی اولیۀ مطالعات انجام شده، از مقالات پایگاه های اطلاعاتی فارسی زبان، مانند:sid ،iranmedex ،magiran  و  انگلیسی زبان، ازجمله: science direct, web of science و scopus و موتورهای جستجوگر pubmed و google scholar، بدون محدودیت زمانی و جستجوی منطقی کلیدواژه های فارسی، شامل: «عدم احیای قلبی – ریوی»، «سیاست‌های منع احیا»، «دستور عدم احیا»، «ایران» و... و کلیدواژه های انگلیسی، مانند: cardiopulmonary  do-not-resuscitate,  do-not-resuscitate  policy, iran,,  do-not-resuscitate   order, dnr، استفاده گردید. ارزیابی کیفیت مقالات، با استفاده از چک لیست استاندارد strobe، صورت گرفت. یافته‌ها: در مرحلۀ اولیۀ جستجوی مطالعات، 963 مقاله بررسی گردید؛ سپس پژوهشگران، به بررسی مطالعات جستجو شده پرداختند و تعداد 952 مقاله، به دلیل مرتبط نبودن با موضوع مورد بررسی، تکراری بودن و عدم دسترسی به مقاله، کامل حذف گردید. انتخاب پژوهش های توصیفی صورت گرفته در ایران، به هر دو زبان فارسی و انگلیسی انجام شد که در نهایت 11 مقاله، جهت تحلیل و نگارش تحقیق، استفاده گردید. مقالات در سه طبقۀ اصلی، مورد ارزیابی نگرش ها، ابزارها و سیاست ها، مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری: با توجه به وجود نگرش مثبت در مطالعات، پیشنهاد می شود ضمن توسعه، یکپارچه سازی و استانداردسازی ابزارهای نگرش سنجی و بررسی نقش سایر متغیّرهای میانجی، بر نگرش کادر درمان نسبت به دستورعدم احیا، لازم است که ملاحظات اخلاقی، فقهی و حقوقی این امر به درستی مورد تحلیل قرار گیرد و بر طبق آن دستورالعمل اجرایی شفافی در اختیار کادر درمان، قرار گیرد.