بررسی و تحلیل داستان‌ های «حاجی مراد و زنده به گور» صادق هدایت براساس نظریه‌ کارناوال میخاییل باختین

بخش مهمی از نظریه‌ منطق گفت‌وگوی میخاییل باختین را کارناوال به خود اختصاص داده است. وی کارناوال را در تضاد با جشن‌های رسمی کلیسا و با هدف براندازی مناسبات مقتدرانه و خشک مطرح کرد و معتقد است که پیدایی و گسترش کارناوال و فرهنگ برآمده از آن به واژگونی سیستم ارزشگذاری که بالاترین رتبه را به فرهنگ ممتاز رسمی می‌دهد، منتهی می‌شود. ویژگی اساسی رویکرد کارناوالی عبارت است از دوگانگی، چندآوایی و خنده. کاربست کارناوال در ادبیات داستانی پیچیدگی‌هایی دارد که تحلیل آن‌ها بر ژرفا و تازگی اثر می‌افزاید. برخی داستان‌های کوتاه صادق هدایت از جمله «داستان‌ حاجی مراد و زنده به گور» آثاری هستند که از قابلیت خوانش کارناوالی برخوردار می‌باشند. این قابلیت، ژرفای قلم صادق هدایت و انعطاف نظر‌یه‌ باختین را حکایت می‌کند. تحلیل مولفه‌های کارناوالی با داستان‌های هدایت، هدف اصلی پژوهش محسوب می‌شود. برای این منظور ابتدا به تبیین ادبیات کارناوالی و سپس به خلاصه داستان و نهایتاً به تحلیل کارناوالی این آثار می‌پردازیم. یافته‌های پژوهش در این زمینه بیانگر این است که در این دو داستان نمودها و مولفه‌های کارناوالی همچون طنز، خنده، مرگ و چندصدایی و همچنین شاخص‌های گروتسکی دیده می‌شود که در داستان زنده به گور نمود این نظریه‌ نسبت به داستان حاجی مراد چشمگیر و پررنگ‌تر است.