سبک‌شناسی و تنوع زبانی در داستان‌های سیمین دانشور و بزرگ علوی از منظر زبان‌شناسی نقش‌گرای هالیدی

تحلیل و بررسی متون ادبی بر مبنای اصول و نظریه‌های مکاتب زبان‌شناسی، یکی از مهم‌ترین رویکردهای نقد و تحلیل آثار ادبی در دهه‌های اخیر بوده است، به‌ویژه زمانی که بحث مقایسه داستان‌های زنان و مردان باشد، توجّه به ساختارهای زبانی آثار آن‌ها، می تواند تفاوت‌های زبان زنانه و مردانه را مشخص کند و نیز ضعف و قوت آثار را نمایان کند. یکی از نظریه های مهم زبان‌شناسی که با معیار آن، می‌توان به چنین مطالعه‌ای پرداخت، نظریۀ نقش‌گرایی مایکل هالیدی است. در این مقاله که به روش تحلیلی توصیفی انجام‌شده است بنابر نظریۀ نقش‌گرایی هالیدی به بررسی ساختار و کارکرد زبان و دستور زبان در داستان‌های دو نویسندة بزرگ، سیمین دانشور و بزرگ علوی پرداخته شده است. از‌جمله یافته‌های اصلی مقاله این است که در سبک نویسندگی سووشون و به‌طورکلی نویسندگان زن، وجود برخی ویژگی‌های خاص در کاربرد گروه‌های فعلی و اسمی دیده می‌شود که در سبک نویسندگان مرد نیست و به‌عنوان نمونه نمودهای التزامی در سووشون بسامد بیشتری دارد.

Stylistics and linguistic diversity in the stories of Simin Daneshvar and Bozorg Alavi from the perspective of Holliday’s role-oriented linguistics

Analyzing and reviewing literary texts based on the principles and theories of linguistic doctrine has been one of the most important approaches to criticizing and analyzing literary works in recent decades. Especially, when it is a question of comparing the stories of women and men, paying attention to the linguistic structures of their works can determine the differences between women’s and men’s language and also show the strengths and weaknesses of the works. One of the important theories of linguistics, which can be used as a criterion for such a study, is Michael Holliday’s theory of role orientation. In this article which is done using a descriptiveanalytical method according to Holliday’s theory of role orientation, the structure and function of language and grammar in the stories of two great writers, Simin Daneshvar and Bozorg Alavi, have been investigated. Among the main findings of the article is that in the writing style of Sushon and women writers in general, there are some special features in the use of present and nominal groups, which are not found in the style of male writers, and as an example, imperative expressions are more frequent in Sushon.