سیمرغ سهروردی و نشانه-معنا شناسی سیّال

«هدهد سیمرغ شده» سهروردی، برای نشانه شدن از مسیر پر پیچ و خم دال‌های زبان می‌گذرد و زیر تاثیر آن‌ها مدلول‌های جدیدی می‌آفریند. در گفتمانی که سهروردی از «هدهد سیمرغ شده» به دست می‌دهد، ما با گونه‌ای نشانه‌ای روبه‌رو هستیم که نه در جایگاه پرنده، که در جایگاه‌های متعدّد دیگری، بروز می‌کند که بررسی آن ما را به حوزۀ ساختار جانشینی زبانی وارد می‌کند. نگارنده در این مقاله، در پی آن است تا با روش تحلیلی-توصیفی به کارکردهای گفتمانی و فرهنگی، گذر از فضایی فیزیکی کنشی به فضایی نمادین و استعلایی و تبیین ویژگی‌های نشانه-معنا شناسی داستان «صفیر سیمرغ» از سهروردی بپردازد. «هدهد» در نظام جانشینی به کار گرفته شده در گفتمان سهروردی، بر اثر تاثیر نوسانات مدلولی، آرام آرام از عنوان پرنده یا مرغ، فراموش شده، به نشانه‌ای معنادار تبدیل می‌شود؛ در حقیقت، «هدهد» در کنار «هدهد» بودن، همه چیز هست. چنین عملیاتی را که امکانِ گذر از گونه‌ای دالی به گونه‌ای مدلولی متکثّر و استعلایی را فراهم می‌سازد، سیر تکاملی نشانه در زبان می‌نامیم.

Sohrevardi’s Simurgh and indicationUnstable Semantics

Sohrevardi’s “Simurghbecome hoopoe” passes by meandrous physical lingual paths and creates new concepts under their influence. In the discussion of “Simurghbecome hoopoe” by Sohrevardi, we are encountered with a type of indication that not only appears in the status of a bird, but also emerges in other status as well. Investigating this, we enter the realm of structural lingual substitution. In this study, the researcher has tried to investigate conversational and cultural functions with an analyticaldescriptive approach in order to pass from a physicalaction status to a symbolic tranxendental one and to delineate indicationsemantics characteristics in the story of “The Calling of the Simurgh” by Sohrevardi. “Hoopoe” as a substitutional order in Sohrevardi’s discussion, is gradually forgotten as a bird and is altered to a meaningful indication through the impact of conceptual transformation: in fact, “hoopoe” is everything besides being “hoopoe”. Such transformation that leads to an alteration from appearance to multiconceptual and tranxendental type in language is called evolutionary path of indication.