سیر تصنیف در شعر فارسی از آغاز تا نهضت مشروطه

شعر و موسیقی، زبان دل و احساس اند. شعر تسلّی بخش ناکامی ها و موسیقی مونس و غم‌خوار دوران تنهایی و سختی های بشر بوده است. تصنیف، تلفیق ماهرانه این دو هنر است؛ به‌گونه ای که بر دل مخاطب اثری شگرف داشته باشد. در این پژوهش سعی بر این است که این موضوع در ادب فارسی از آغاز تا مشروطیّت بحث و بررسی شود و معانی و مفاهیم مختلف آن در طی دوره های تاریخی و نمونه هایی از چهره های برجسته ای که به این مقوله پرداخته اند، نقل و تبیین گردد. روش تحقیق در این پژوهش به شیوه توصیفی‌تحلیلی و بر مطالعات کتابخانه ای استوار است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که تصنیف سرایی در تمامی دوره های حیات ایرانیان وجود داشته است؛ زیرا به‌طور مستقیم با آمال و عواطف اقوام ایرانی مرتبط بوده و درون مایه اصلی زبان ملّی ما را رقم زده است. تصنیف از قرن دهم به بعد رواج بیشتری یافت و در دوره مشروطیّت با شاعرانی چون عارف و ملک الشّعرا و... به اوج رسید.

Ballad in Persian Poems from Dawn to Constitutional Revolution

Poems and music are the languages of heart and emotions. Poems have been as comforts of failures and music has been the companion of loneliness and humans’ hardships. Ballad is a skillful combination of both; in a way to have significant influences on the audience’s heart. This study investigates this issue in Persian literature from dawn to Constitutional Revolution and explains and clarifies its various meanings and notions during historical eras. In addition, it represents some renowned figures in this respect. The methodology in this study is descriptiveanalytical and it is based on library research. The findings show that ballad has always existed within Iranian lives since it is connected with ambitions and emotions of Iranian tribes. Moreover, it has made the main essence of our national language. From tenth century onward, ballad became more pervasive and during constitutional era, it received its apex with the advent of poets such as Aref and Malek oshShoa’ra.